Chapada Diamantina: Vale do Capão en Vale do Pati.

De wekker gaat vandaag om 05:00! We maken ons klaar voor de wandeling door Vale do Pati in het prachtige nationaal park Chapada Diamantina in Bahia, Brazilie!

We pakken onze spullen verder in, douchen nog even snel en brengen onze spullen die we niet mee gaan nemen op deze tocht, naar het huisje van de Denen. Daar zullen ze dan 3 dagen blijven staan, dat is eigenlijk best wel een eng idee als je bedenkt dat deze spullen alles zijn wat we bij hebben en waar we een jaar van moeten kunnen (over)leven. Maar goed, iedereen zegt dat het regelmatig gebeurt en dat je hier in Brazilië alles veilig achter kan laten.
Onze host zei gister zelfs nog: “Je kunt hier je portemonnee op tafel laten liggen en het geld er los naast, je telefoon en tablet er ook bij, dat zullen ze niet meenemen, maar als je drugs laat liggen ergens ben je het kwijt.”

We merken heel goed dat onze westerse cultuur echt een onderdeel van ons leven is geworden en dat het bij ons, jammer genoeg, niet meer zo gastvrij is als we zeggen dat het is. Wij westerlingen gaan niet meer uit van het goede van de mens maar zijn veel meer wantrouwend, daar komt bij dat bij ons ook niks meer voor niks gebeurt, iedereen wil er beter van worden of geld uit kunnen halen op de een of andere manier. Ik hoop dat we nog niet te laat zijn en deze manier van denken nog kunnen veranderen met zijn allen, dat maakt het leven een stuk aangenamer. Natuurlijk moet je altijd voorzichtig blijven maar de cultuur hier is nog stukken relaxter als bij ons, alles kan, alles is goed, iedereen helpt elkaar en betalen doe je pas op het eind. “First we have fun, then we pay.”

Loslaten dus die gedachten van ons…
We zetten de tassen neer in een hoekje van de woonkamer (waar iedereen zomaar binnen kan lopen), trekken de deur achter ons dicht en lopen naar de weg. De tocht gaat beginnen, 3 dagen lang door een prachtig natuurpark met watervallen en diepe valleien, we hebben er zin in!

Op naar Vale do Pati

De eerste dag wordt de zwaarste is ons verteld, het zal een afstand zijn van ongeveer 23 horizontale kilometers, daar zitten dus de beklimmingen en afdalingen nog niet eens bij. Grotendeels zou het vlak moeten zijn volgens onze informatiebron maar er zitten ook pittige stukken in. Vandaar dat we ook vroeg vertrekken, zodat we een groot gedeelte al gedaan hebben voordat het heetste punt van de dag aanbreekt en misschien zelfs wel mooi op tijd bij onze eerste slaapplaats aankomen.
Het eerste stuk over de weg is prima te doen, de tassen voelen niet te zwaar aan, de zon komt op maar kan zich nog niet tussen de wolken door wringen en de sfeer zit er goed in.

Gelukkig klikt het goed tussen ons en de Denen (Peter en Matilde) en hebben we voldoende raakvlakken om over te praten. Dan lijkt de tijd ook wat sneller te gaan en dat is altijd fijn als je over lange vlakke stukken moet lopen. Het eerste stuk vliegt echt voorbij en het landschap blijft continu aan het veranderen. We gaan geleidelijk aan omhoog waardoor het uitzicht steeds mooier wordt en verder reikt zonder dat we echt merken dat we moeten klimmen. De wolken blijven de zon aardig blokkeren zodat de temperatuur aangenaam is om te hiken, uiteraard hebben we het wel warm van al dat gesjouw met de spullen.

Peter en Matilde hebben besloten om te overnachten in de kleine dorpjes die we tegen gaan komen op onze route, je kan daar een compleet arrangement kopen voor 110 Real per persoon, dit is dan inclusief slaapplaats, diner en ontbijt. Op zich niet duur maar omdat wij een aardig krap budget hebben om een jaar lang rond te kunnen blijven reizen besluiten we om onze tent en slaapspullen mee te nemen zodat we enkel maar het eten hoeven te kopen.

Dat scheelt toch weer wat dan, nadeel is wel dat onze tassen wat voller en zwaarder zijn dan die van Peter en Matilde. Vooral de tent blijft een lastig ding om mee te nemen, al hebben we wel geïnvesteerd in een goede, lichtgewicht, 3-persoons tent (onze tassen zullen ook droog moeten kunnen liggen tenslotte bij een regenbui). De tent blijft veel plaats innemen en weegt toch nog zo’n 3 kilo. Dat bovenop de kleding die we bij ons hebben, andere slaapspullen en vooral veel water, zo’n 6 liter, begint de tas toch wel wat zwaarder te worden. Vooral die van Milou, daar zit namelijk de tent in op dit moment.

Het is een uur of 10 en we lopen nu bovenop een van de vele plateaus (vlakke top van de berg) die zo karakteristiek zijn voor deze vallei. De zon heeft ook eindelijk gewonnen van de wolken en schijnt nu volop. Dat voelen we ook wel en dus wordt het tijd om de smeerfrequentie te verhogen en voldoende te blijven drinken. Het laatste stuk naar boven was ook wat steiler waardoor we het behoorlijk warm hebben nu. Milou merkt ook wel dat ze hoofdpijn begint te krijgen, wat erg vervelend is omdat we nog een lang stuk te gaan hebben, de tassen niet veel lichter meer zullen worden en het erop lijkt dat de zon ook niet meer weg zal gaan, afgezien van een enkele wolk die hem nog kan bedekken.

Tegen de klok van 11 uur bereiken we het punt dat we geleidelijk aan wat naar beneden gaan lopen. Dat is ook wel even fijn zeg. In mijn hoofd bedenk ik alleen wel dat we op weg zijn naar een uitkijkpunt en deze liggen meestal hoog dus ik hoop dat we niet te ver naar beneden gaan dalen, want dan zullen we ook weer een flinke klim moeten gaan maken.

Na ongeveer een uur zijn we bij een rivier en bekijken of dit een goede plek is om wat te eten, we hebben namelijk een aardige eetlust opgebouwd ondertussen. We zoeken naar een plaats in de schaduw maar die zijn er hier niet veel te vinden helaas en de enkele plaats die wel in de schaduw ligt zit vol met muggen, daar willen we dus niet een half uur stil zitten. Wij willen graag eten, maar de muggen moeten zelf maar voor hun eten zorgen.

We bekijken de kaart en de omgeving en zien dat we zo direct een vrijwel verticale helling gaan beklimmen om bovenop het volgende plateau te komen, valt dat even tegen. We overleggen even en het lijkt ons beter om het steile stuk maar gehad te hebben en dan te eten als we eenmaal boven zijn. Anders moeten we met een volle maag naar boven klimmen en zitten we constant met die helling in ons achterhoofd terwijl we zitten te eten en dat is ook niet fijn.

De klim is echt loodzwaar voor ons met de zware tassen terwijl Peter en Matilde naar boven lijken te vliegen. Milou heeft het echt heel zwaar omdat bij iedere stap haar hoofd voelt alsof het uit elkaar spat. Met de nodige pauzes, motivatie praatjes en een enkel traantje komen we uiteindelijk bijna boven aan en zien we dat Peter ons zonder tas tegemoet komt. Ze hebben een prima plek gevonden om te lunchen en hij heeft zijn tas afgedaan om die van Milou te komen dragen, wat ontzettend aardig!

De lunch is heerlijk en het uitzicht is adembenemend maar vooral de rust is erg fijn op dit moment zodat de pijnstillers goed hun werk kunnen doen. Na de lunch bekijk ik of ik de inhoud van de tassen niet kan veranderen. Met het nodige puzzelwerk krijg ik de tent en slaapzak bij mij in de tas gestopt en verdwijnen de ligmatjes in de tas van Milou. Daarnaast nog wat kleine spulletjes verplaatst en al met al scheelt het een kleine 5 kilo voor Milou, alleen is mijn tas nu ongeveer net zo zwaar als hij was met alle spullen erin die we vanmorgen hebben achtergelaten. Maar goed: “watjes worden gemaakt, die worden niet geboren.”

We pakken onze tassen weer op en vervolgen het pad over het plateau. Het is nog een goede 9 kilometer naar het uitzichtpunt en daarna nog een paar kilometer tot aan de eerste slaapplaats, afhankelijk van welke we kiezen. Aan de rechterkant is er een grote vlakte met in de verte bergtoppen, aan de linkerkant is er een steile wand met een diepe vallei erachter. Echt een adembenemend uitzicht!

Het eten heeft ons allemaal goed gedaan en we gaan met nieuwe energie beginnen aan het laatste stuk. Met een beetje geluk verlaten we deze bergkam niet meer en blijft het dus vrijwel vlak tot aan het uitzichtpunt, dat zou wel een opluchting zijn en voor Milou ook bijzonder fijn. Alhoewel het erop lijkt dat de hoofdpijn nu wordt onderdrukt door de pijnstillers.

Na ongeveer 2 uurtjes gewandeld te hebben over de bergkam met de zon volop op onze hoofden en nek zijn we er allemaal wel een beetje klaar mee. De stapjes worden steeds kleiner en onze voeten schreeuwen naar ons of ze alsjeblieft uit de bergschoenen mogen. Ik kan nog volop van het uitzicht genieten gelukkig maar Milou is zelfs daar al helemaal klaar mee en kijkt enkel nog maar naar haar voeten, concentrerend om ze op de juiste plaats neer te zetten en niet te struikelen. Het uitzichtpunt is nu erg dichtbij en vanaf daar zouden we onze slaapplaats moeten kunnen zien dus ook het einde komt in zicht.

Een uur later bereiken we uitzichtpunt en het is inderdaad een hele mooie plek om foto’s te maken en van het uitzicht te genieten. De pijn in de voeten lijkt even vergeten en er staat zelfs een fris briesje hier waardoor de hitte ook meevalt. Nadat we van het uitzicht hebben genoten pakken we de kaart erbij en gaan kijken welke route we nu gaan volgen en naar welk huisje we willen gaan. Er is er namelijk 1 heel dichtbij, zo’n anderhalve kilometer nog, en de ander ligt zo’n 3 kilometer verderop maar vanuit deze tweede is het morgen makkelijker om te hiken zonder onze tassen (die laten we dan daar liggen) naar een grote waterval en een grot bovenin een berg. Maar voordat we deze keuze kunnen maken zullen we eerste de bergkam af moeten dalen. Volgens onze kaart is de afstand tot het huisje maar 1,5 kilometer maar als we rondkijken zien we een pad lopen dat veel langer lijkt. Na nog eens goed rond te hebben gekeken ontdek ik hoe het zit. Het pad dat we kunnen zien is een ander pad wat nog eens 4 kilometer langer is, dat klinkt niet heel verleidelijk op dit moment.

We willen eigenlijk nu zo snel mogelijk een douche, onze schoenen uittrekken en ze wat frisse lucht en ruimte geven. Het alternatief is echter ook niet alles. Hiervoor moeten we de steile bergkam afdalen over een smal padje vol met stenen en rotsen. Ik besluit om eerst maar eens dit padje te gaan verkennen met Matilde hoewel ik eigenlijk al wel weet dat we dit pad gaan nemen omdat Milou en ik het beiden niet zien zitten om nog eens 4 kilometer extra te gaan lopen. Gemiddeld lopen we op dit moment, met de backpacks en onze pijnlijke, vermoeide voeten over het ongelijke terrein zo’n 3 kilometer per uur. Daarbij wordt het over een uur ook donker en dan zouden we dus nog een stuk in het donker verder moeten lopen, dat is sowieso geen optie.

We verkennen het padje voor een groot deel en er zitten wat pittige stukken tussen maar ik denk dat Milou, met de juiste ondersteuning en begeleiding, deze afdaling wel aan kan dus gaan we terug naar boven om de anderen en de spullen op te halen.

Ik overtuig Milou ervan dat er wat lastige stukken in zitten maar dat ze het in mijn ogen wel kan, daarbij wil ze zelf ook liever de kortste weg nemen dus dat scheelt al een stuk. We gaan dus over het smalle padje naar beneden.

Ik denk dat de bewoners van de dorpjes (een huisje of 4 bij elkaar) waar we gaan slapen dit padje hebben gemaakt zodat ze zelf niet iedere keer de 4 kilometer extra hoeven te lopen als ze naar een groter dorp toe moeten voor inkopen.

De afdaling gaat over het algemeen erg goed en ik ben erg trots op Milou dat ze dit toch maar even doet met de grote tas op haar rug en pijnlijke voeten. Eenmaal beneden staan Peter en Matilde al te wachten en vertellen ons dat ze toch liever naar de 2^e hut toe gaan, mede omdat in de hut die het dichtst bij is geen eten wordt geserveerd dit weekend en ze geen eten meer over hebben. Milou en ik overleggen even kort maar voor ons wordt het toch echt het dichtstbijzijnde dorp omdat onze voeten helemaal op zijn en we absoluut niet in het donker willen lopen. We nemen dus afscheid van elkaar en spreken af om elkaar morgenavond in het volgende dorp weer te zien. Peter en Matilde zijn toch al van plan om 2 nachten in het dorp te blijven en morgen licht te reizen.

Eenmaal in het dorpje blijkt al gauw waarom ze hier geen eten serveren dit weekend, het is er namelijk groot feest. Er zijn vele jaren geleden 2 mensen getrouwd en dat wordt nu herdacht. Het is alleen geen feest zoals wij dat kennen met feestmuziek en drank, maar er wordt vooral veel voorgelezen, verteld en gezongen door het gehele dorp. Mensen zijn hier nog echt begaan met elkaar. Een man die Engels praat zegt ons dat we er eventueel ook bij mogen gaan zitten en mee zingen, maar als je maar een paar woorden Portugees spreekt is de lol daar zo vanaf, dus we besluiten om hen vooral samen te laten genieten trekken ons, na een koude douche, terug bij onze tent. We zijn ook erg moe van de lange dag dus we koken wat water voor soep, eten onze laatste broodjes op en gaan dan snel slapen zodat we er morgen weer tegenaan kunnen.

Verder op slippers

De volgende ochtend staan we om 07:00 op, het wordt maar een korte tocht voor ons vandaag dus we kunnen wat uitslapen. In totaal is het ruim anderhalve kilometer naar de waterval en vanuit daar nog eens ruim anderhalf naar het volgende dorpje. We hebben met Peter en Matilde afgesproken dat we verwachten er rond 1u te zijn en daarna naar de grot te klimmen, zo’n 3 kilometer vanaf het dorpje. Dan zouden we ook nog genoeg tijd moeten hebben om lekker bij de waterval te zwemmen in de ochtend.

Eenmaal onderweg valt het alleen nog niet mee. Onze kaart zegt namelijk dat we de route moeten volgen die via de rivier loopt maar deze is erg lastig te vinden zo zonder gids. Op een gegeven moment vragen we ons ook echt af of we überhaupt wel op het juiste pad zitten en besluit ik maar eens op verkenning te gaan zonder zware tas en Milou. Ik loop een aantal paden af, maar deze lijken allemaal niet regelmatig gebruikt te worden waardoor ik steeds meer het idee krijg dat we verkeerd zitten. Volgens de man in het dorpje was het een half uurtje lopen naar de waterval en inmiddels zijn we al anderhalf uur onderweg en nog lang niet bij de waterval volgens de kaart.

Dan toch maar terug naar de rivier en deze eens een stuk stroomafwaarts volgen, kijken waar dat heen leidt. Gelukkig is het erg droog geweest hier de laatste tijd waardoor er niet te veel water in de rivier staat en sommige stukken makkelijk te lopen zijn met mijn waterdichte schoenen. Na een kleine kilometer lijkt het erop alsof ik een pad zie lopen langs de rivier, zitten we toch goed gelukkig. Ik ga terug naar Milou en de tassen en we besluiten de rivier te volgen naar het padje toe.

Milou loopt vandaag op haar slippers omdat ze echt 2 enorme blaren heeft van gisteren op de hak van haar voet. Haar waterdichte bergschoenen heeft ze even geprobeerd maar deden teveel pijn aan de blaren dus wordt het op een rustiger tempo op de slippertjes lopen. Wel een stuk makkelijker om door het water te gaan op blote voeten. Gelukkig is het ook lekker verkoelend in het water en liggen grote stukken in de schaduw wat een stuk fijner wandelen is dan in 35 graden met een tas op je rug. Ja ja, ik weet het, dit wilden we zelf ;).

We bereiken het pad maar zien al snel dat dit niet makkelijk zal zijn, zeker niet op slippers dus zal het nog even duren voordat we in de waterval kunnen zwemmen. We overwegen nog even om de rivier te blijven volgen maar dat is misschien niet zo’n goed idee omdat we dan bij de waterval waarschijnlijk een probleem gaan krijgen om naar beneden te gaan. Het zou dan ook wel heel vervelend zijn om het hele stuk terug te moeten lopen dus dan maar even door de moeilijke stukken heen bijten. Onderweg vinden we een bananenboom en ik kan het niet laten om te proberen er 2 bananen uit te krijgen. Het is even lastig maar uiteindelijk is het gelukt, 2 kleine groene banaantjes, helaas dus nog niet rijp om te eten. Ze verdwijnen in de tas en zijn voor later. De kleine bananen die ze hier hebben zijn echt super lekker en heel erg zoet, zonde dus dat we er nog op moeten wachten voordat we ze kunnen eten.

Na zo’n 2 uur bereiken we dan eindelijk de waterval! Hij is echt groot met nog heel veel water erin, we waren even bang dat hij ook een heel eind droog zou staan. Onderaan de waterval is een diepe uitgesleten plas waarin we heerlijk kunnen zwemmen. Het shirt gaat uit en ik besluit om mijn broek maar gewoon aan te houden, dan is hij zo meteen lekker koel als we weer verder wandelen.

Nadat we heerlijk hebben gezwommen en gegeten maken we ons op voor het laatste stuk naar het dorpje. De grot bovenop de berg doe ik morgenvroeg wel in mijn eentje, dan kan Milou nog wat uitslapen en krijgen haar voeten nog wat extra rust. Het laatste stuk is gelukkig minder zwaar qua terrein maar hoe langer we wandelen hoe zwaarder Milou het krijgt, haar voeten willen echt niet meer. Na een kleine 2 uur komen we aan bij het dorpje, maar onderweg waren we al 2 mannen tegen gekomen die zeiden dat ze in dat dorpje geen nieuwe mensen laten slapen in het weekend, alleen op vrijdags. Nu we eenmaal bij het dorpje zijn blijkt het nog waar te zijn ook, dat is wel erg vreemd. Ik loop naar binnen en Milou strompelt er achteraan, wellicht krijgen we toch een slaapplaats uit medelijden? Helaas spreken de vrouwen geen woord Engels en lijkt het er ook op dat ze dat niet eens willen, we komen er gewoon niet in vandaag en dus is het nog 800 meter verder lopen naar het volgende dorpje. Milou haalt de kracht vanuit haar tenen maar zelfs daar zit niet heel veel meer nu.

Na een ruim half uur komen we dan eindelijk aan bij het volgende dorpje. Ook hier spreken ze geen woord Engels en dus is het lastig uitleggen dat we eigenlijk alleen willen eten en zelf onze tent bij hebben. De vrouw is wel heel aardig en brengt ons gelijk naar de kamer waar ze de bedden begint op te maken. Ach ja, we hebben ook wel een bed verdiend nu vinden we zelf dus besluiten maar gewoon het volledige pakket te nemen.

We zoeken ons geld bij elkaar en blijkt dat we maar net genoeg hebben om het te betalen, we houden nog 3 Real over aan losgeld. Dit betekent dus dat we morgen het park zullen moeten verlaten of ergens wild moeten kamperen want voor een dorpje hebben we geen geld meer. Aangezien we hier echt in niemandsland zitten is pinnen ook geen optie. Nadat we betaald hebben nemen we weer een ijskoude douche en gaan even op bed liggen. Geen idee of ze ons gaan roepen voor het eten of hoe het werkt dus af en toe loop ik op en neer naar de keuken. Ik heb ook nog mijn camera meegenomen om een foto van de 2 oude vrouwtjes (een oud vrouwtje en haar stokoude moeder!) te maken die het eten aan het koken zijn maar dat mag niet. Ik ga dus zonder foto terug naar de kamer en kom met de veel kleinere GoPro terug, is het me toch gelukt! De keer erna dat ik naar de keuken loop is de deur dicht dus ik denk dat ze me een beetje beu zijn geworden.

Het dorpje stroomt vol met een grote groep Fransen en na ongeveer anderhalf uur is daar dan het signaal om te eten. Het eten ziet er echt heerlijk uit en smaakt minstens net zo goed. Onze eerste echte traditioneel Braziliaanse maaltijd, fantastisch. Er is van alles, van fruit tot cake en van vlees tot bonengerechten, heel kleurrijk en vers.

Na het eten praten we nog heel even met de gids van de Fransen over de tocht naar de grot en hoelaat het ontbijt is. Hij spreekt namelijk wel Engels en Portugees. Volgens hem zou ik om 10 uur terug zijn als ik om 5 uur vertrek dus vragen we hem of hij misschien aan de vrouw wil vragen om het ontbijt zo lang te bewaren. Ze is niet echt blij met deze vraag maar uiteindelijk is ze wel bereid om dit te doen. We gaan dus nu maar snel slapen, het is inmiddels al 22:30 en morgen gaat de wekker dus wederom vroeg.

De grot in en de vallei uit

Ik sta om 5 uur op en maak me klaar om te gaan, gelukkig had ik mijn tas enzo al ingepakt en heb ik niet heel veel tijd meer nodig. Het is 05:20 als ik het dorpje uitloop en het begint net een beetje licht te worden. Helaas regent het ook, maar gelukkig niet zo hard. Ik heb mijn regenkleding wel bij me, maar maak de inschatting dat ik liever de verkoeling van die paar druppels heb dan de warmtestuwing van de regenkleding. Ik kan altijd nog stoppen om hem aan te trekken.

De tocht is zwaar en steil, maar wel heerlijk om te doen zo op de vroege morgen. Daar komt bij dat ik dit ook echt leuk vindt om te doen, dat maakt het een stuk gemakkelijker. Het grootste stuk gaat door het bos, daarna komt een stuk wat over keien heen gaat, het lijkt nog het meeste op een waterval zonder water. Ergens neem ik dan ook de verkeerde afslag, maar gelukkig merk ik het vrij snel op waardoor ik maar een meter of 3 naar beneden hoef te klimmen.

Ik heb een lucky charm meegenomen van mijn tas en daarbij heb ik ook een of andere vogel die met me mee lijkt te reizen naar boven. Hij zit continu een meter of 4 voor me op het pad, vliegt weg als ik te dichtbij kom en gaat dan weer een paar meter verderop zitten. Gelukkig ben ik dus niet alleen.

Eenmaal boven pak ik mijn hoofdlamp uit mijn tas en zet hem op, in de grot is niks te zien en er zouden vleermuizen zitten, dus de lamp is geen overbodige luxe. Linksom verkennen (brandweerterm), dat wordt het plan, dan kan ik in ieder geval niet verdwalen. Na een klein kwartier (denk ik) kom ik aan de andere kant van de grot uit. Deze is helemaal ingestort en het wordt lastig om een weg naar buiten te vinden, maar lastig is niet onmogelijk dus gewoon beginnen dan komt het vast goed.

Eenmaal buiten is het uitzicht wel heel mooi, helaas hangen er nog wel wat wolken en komt de zon er niet doorheen, maar dat is slechts bijzaak. Ik zoek een mooie (moeilijk bereikbare) steen op om op te zitten, wat te eten en van het moment en uitzicht te genieten.

Na mijn ontbijt raap ik mijn spullen weer bij elkaar en begin de afdaling terug naar de grot. Het is inmiddels kwart over 7, ik heb een half uurtje op mijn steen gezeten.

De ingang van de grot is nog moeilijker te vinden dan de uitgang. Naar buiten toe hoefde ik het licht maar te volgen, nu moet ik eerst in het gat klimmen om te kijken of ik erdoor kan. Uiteindelijk vind ik dan toch een ingang. Rechtsom verkennen voor de terugweg en in no-time ben ik aan de andere kant. De steile afdaling kan beginnen. Ik stop nog een aantal keer om foto’s te maken en van het uitzicht te genieten maar voor de rest gaat de afdaling voorspoedig en om half 9 loop ik het dorpje weer binnen, de gids kijkt me twijfelend aan of ik nu al terug ben of dat ik op het punt sta om te gaan. Ik lach en zeg hem dat het geweldig was.

Milou is ook net wakker dus we pakken de tassen weer in en gaan naar het ontbijt. Dit ziet er net zo lekker uit als het avondeten en smaakt ook uitstekend. We nemen nog wat broodjes mee voor onderweg, de typisch Braziliaanse kaasbroodjes, ‘Pão de queijo’ genaamd.  Onze waterzakken vullen we bij en beginnen aan dag 3, voor ons helaas tijd om de vallei te verlaten.

Volgens de kaart is de kortste weg uit de vallei via het dorpje Guiné, zo’n 13 kilometer. Onderdeel van de reis is dezelfde steile wand waar we de 1^e dag vanaf gegaan zijn, alleen nu naar boven. Dat wordt nog een leuke uitdaging. We spreken af dat we bovenaan deze beklimming wat eten en daarvoor enkel stoppen om even kort te rusten en zonnebrand te smeren, want de zon reist weer vrolijk met ons mee vandaag.

Het eerste stuk vanuit het dorpje gaat alleen maar omhoog, over een bergrug heen, en is dan ook erg zwaar. Daarna gaat het vrij steil naar beneden voordat we bij de steile wand aankomen. De beklimming ervan duurt ruim een uur en we zijn dan ook blij als we boven zijn. Boven aan de rand van de wand, bij het uitzichtpunt, staat een man flesjes vruchtensap te verkopen en ijs gemaakt van vers fruit, beiden zijn echt heerlijk! Het enige nadeel is dat we nog maar 3 Real hebben. Ik besluit, tegen beter weten in, om naar de prijs te vragen en die blijkt 6 Real te zijn, dat gaan we dus helaas niet halen.

Maar bij de man met de ijsjes staat een man die een paar woorden Engels spreekt en we leggen hem uit dat we de vallei uit moesten omdat we waren vergeten genoeg cash geld mee te nemen. Hij heeft denk ik medelijden met ons want hij besluit voor ons wat drinken te kopen. We geven hem ons laatste geld en bedanken hem meerdere malen. Een lekker vers koud sapje, dat gaat er wel in na deze beklimming!

Na de beklimming is het grootste deel verder vrij vlak, met nog wat kleine beklimmingen en 1 grote afdaling, dat zou dus te doen moeten zijn. Ongeveer halverwege komen we een rivier tegen waar meerdere mensen aan het zwemmen zijn, dat lijkt ons een goed idee ter afkoeling dus we zetten de tassen neer, trekken onze schoenen en sokken uit, maken onze broekzakken leeg en gaan in het water zitten. Na een half uur is het wel mooi geweest en besluiten we om toch maar te proberen vandaag nog uit de vallei te komen, het is tenslotte nog steeds regenseizoen en er was ook regen voorspelt voor deze dag toen we vertrokken. Er beginnen zich al enkele wolken te vormen in de verte, waarmee de voorspelling lijkt te gaan kloppen.

Na een goede 2 uur lopen komen we aan in Guiné, moe maar voldaan en zonder geld. Dat wordt nog een uitdaging om hier een slaapplaats te vinden zonder cash. Er is volgens de mensen aan wie we het vragen maar 1 hostel in het dorp en verder is er geen bank hier.

We besluiten om eerst maar eens naar de supermarkt te gaan om een koud biertje te halen, die hebben we wel verdiend! We nemen ook gelijk wat te eten mee en vragen aan de man of we niet wat extra cash kunnen pinnen, maar hij begrijpt ons volgens mij niet of ze zijn in Brazilië nog niet zo ver.

Bij het hostel komt het volgende probleem dus, we willen (moeten eigenlijk) wel blijven slapen maar hebben geen contant geld bij ons en de vrouw die er werkt praat geen Engels. Daar komt Google Translate dus weer aan en na veel typen lijken we een oplossing te hebben gevonden. De vrouw is erg behulpzaam. Waarschijnlijk ziet ze dat we het wel een beetje gehad hebben en toe zijn aan eten, slaap en een warme douche. Ze brengt ons naar onze kamer en vraagt of ze de lasagne, die we net hebben gekocht, warm moet maken. Ze staat erop zelfs dus we hebben eigenlijk niet echt een keuze, erg lief van haar.

Na onze douche gaan we naar beneden om bij de lokale ‘bouwmarkt’ (een kerel die een bouwbedrijf heeft en wat bouw materialen verkoopt) geld te pinnen wat hij dan weer overmaakt naar het hostel. Dat is dus alvast gelukt.

De volgende stap voor ons is eten en naar bed en dan morgen maar bekijken hoe we hier weg komen. Waarschijnlijk liftend naar het volgende dorp of met een taxi naar een pinautomaat, daar geld opnemen en de taxi betalen. Dit gaan we in het vervolg dus toch maar eens anders doen.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren