Onverwacht tripje naar New York City

Onze volgende bestemming wordt een onverwachte trip naar New York City.
Het is donderdag ochtend. We staan op in ons hostel in Paraguay en maken ons klaar om richting Uruguay te gaan, dan gaat opeens de telefoon.

Het is Marc, mijn neef en beste vriend, die mij belt. Zoals een aantal van jullie weten werd hij ernstig ziek op het moment dat we wilden vertrekken en dus hebben we de reis uitgesteld in afwachting van hoe het met hem zou gaan. In plaats van in oktober te vertrekken zijn we in februari dan alsnog gegaan. Het leek erop dat Marc zich door de ziekte heen aan het vechten was en hij wilde zelf ook liever dat we onze droom niet voor hem uitstelden.
In deze paar maanden, waarop zijn leven op zijn kop werd gezet, heb ik hem beloofd dat ik koste wat kost op zijn bruiloft aanwezig zou zijn. Hij verzekerde mij dat we dan al wel terug zouden zijn, want hij ging wel even korte metten maken met zijn ziekte. Positief als altijd!

Ik heb de telefoon in mijn hand en zie zijn naam in het scherm, door mijn hoofd schiet de gedachte dat dit zeer waarschijnlijk geen goed nieuws is. Als ik opneem hoor ik ook direct aan zijn stem dat er iets mis is. Hij vraagt allereerst hoe het met me gaat en daarna, voordat ik het hem kan vragen hoe het gaat, vraagt hij of Milou in de buurt is. Nu slaat mijn hart over, mijn gedachte was terecht. Ik haal Milou uit de keuken en geef dit door aan Marc. Dan vraagt hij of ik ergens zit. Nog niet maar ik besluit om dit maar direct te doen. Als ik eenmaal zit komt het vreselijke nieuws. De ziekte is in een week tijd uitgegroeid tot een moordenaar die binnen enkele weken verwacht wordt toe te slaan. Op mijn vraag aan Marc “En nu?” antwoord hij, “nu gaan we zo snel mogelijk trouwen!”

Zonder aarzelen vertel ik hem dat we dan terug komen, belofte maakt schuld. Hij probeert me er nog vanaf te praten zoals ik van hem wel gewend ben. Niemand hoefde ooit iets voor hem te doen, maar ik zeg hem dat hij hier niets over te zeggen heeft, wij komen terug om bij de bruiloft aanwezig te zijn!
Daar is hij toch wel erg blij mee merk ik aan zijn stem. Ik vraag hem wanneer hij uiterlijk wil trouwen en hij zegt mij dat dat uiterlijk volgende week vrijdag is, over 8 dagen dus. Verder ook niet goed wetend wat te zeggen spreek ik met hem af dat ik zo snel mogelijk laat weten wanneer we terug kunnen zijn, zodat hij mij kan laten weten of dat nog op tijd is voor de bruiloft.

Tickets en bussen zoeken

We gaan direct aan de slag en schakelen, eigenlijk zonder dat we het weten, het halve hostel in voor hulp. We vertellen het verhaal aan 1 of 2 mensen en binnen no-time is iedereen mee aan het zoeken naar vluchten en bussen. Over behulpzaamheid gesproken. De bus, dat wordt nog het grootste probleem. Het is hier in Paraguay vrij lastig uit te vinden hoe laat de bussen vertrekken en hoe vaak per dag dat is. Eigenlijk kan je niet veel anders dan bellen, maar dan moet je wel Guarani spreken. Gelukkig had de eigenaar van het hostel (Adrian) ons tijdens de barbecue verteld dat hij wel voor ons zou bellen als we naar Uruguay wilden gaan. Tijd om hem dus uit zijn bed te halen, hoe vervelend dat ook is, maar dit is op het moment veel belangrijker besluiten wij. Adrian vindt het gelukkig niet zo heel erg dat we hem wakker hebben gemaakt, hij is sowieso al erg vriendelijk en behulpzaam, maar na eenmaal het verhaal te hebben uitgelegd doet hij er nog een schepje bovenop.

We hebben qua vluchten niet heel veel keus helaas, tenzij we echt een fortuin per ticket neer willen leggen. Nu is dat in dit geval geen enkel probleem want geld is niet het belangrijkste. En zeker niet in dit geval, maar als het enigszins betaalbaar kan zou dat toch wel onze voorkeur hebben.
Er is vrijdagavond een vlucht beschikbaar vanaf São Paulo naar Amsterdam met een overstap in New York en Boston. Dit is de snelste optie om te landen in Nederland dus dat gaat hem worden. Grootste nadeel is alleen dat het vrij krap wordt om op tijd in São Paulo te komen, zo’n kleine 1400 kilometer verderop. We kunnen nu dus ook nog geen tickets boeken omdat we niet weten of we dit gaan halen. Mochten we het wel halen zitten we tevens met het risico dat de tickets misschien al uitverkocht zijn. Dan hebben we alsnog een groot probleem. Maar goed, dat wordt een probleem voor later, eerst maar eens daar zien te komen.

Adrian belt om te vragen of er vandaag nog bussen gaan die ons in de richting van São Paulo kunnen brengen. Het goede nieuws is dat er vandaag nog wel bussen die kant op gaan, nadeel is wel dat er geen directe bus is en dat we 5 keer moeten overstappen. De eerste bus gaat over een klein uurtje. Dat wordt haasten om op tijd bij de terminal te komen met de bus. We ‘pakken’ onze tassen in 5 minuten in, nemen afscheid van Adrian en alle mensen die ons geholpen hebben, sturen nog snel wat appjes richting Marc met onze planning nu we nog Wifi hebben en vertrekken dan te voet naar de bushalte. Onze planning hebben we, zover dat kon, nagekeken op internet en als het goed is sluit alles net aan en zijn we 3 uur voor vertrek op het vliegveld.

6 bussen 3 vliegtuigen

We gaan met de bus naar de terminal en daar zoeken we onze eerste bus uit. De terminals hier zijn groot en afhankelijk van de grootte zitten er soms wel 50 verschillende aanbieders van busreizen. Ook bij deze terminal is dat het geval, best logisch in de hoofdstad. Gelukkig staat er vaak al op de borden waar ze heen gaan. Er staan helaas alleen geen tijden en prijzen bij, dat moet je echt aan de medewerkers vragen. Deze maken dan een prijs volgens mij afhankelijk van hoe je eruit ziet, er wordt wat geroepen en als je er niet tegenin gaat betaal je dus veel te veel. Als je heel goed bent in onderhandelen en tijd hebt om bij verschillende bureaus langs te gaan kan je soms voor de helft van het geld al mee.

Een ander dingetje waar ze hier echt fan van zijn is je tickets aan te bieden voor de laatste bus die die dag gaat en soms zelfs voor de dag erna. Waarom dat is, daar zijn we niet achter gekomen. Na enkele keren doorvragen en aandringen blijkt er dan ook ineens ’s middags een bus te gaan en als je nog langer blijft zeuren heb je zelfs kans dat er binnen het uur één gaat. Heel vreemd, maar zo werkt het nu eenmaal. Dankzij Bruno wisten we hiervan en gingen we dus gewapend ten strijde. Laat je vooral niet afschrikken, ook niet als ze beweren de enige busmaatschappij te zijn (geloof me, dat zijn ze niet). Je kan altijd terug komen.

De eerste balie waar wij het navragen blijkt dan ook geen busritten meer te hebben voor vandaag (wel morgen) en weet ons te vertellen dat zij de enige zijn op deze terminal die naar Foz do Iguaçu gaan. Dat lijkt ons sterk met zoveel aanbieders, dus we besluiten verder te kijken. Zoals we al dachten vinden we verderop een aantal balies die reizen aanbieden naar Ciudad del Este, tegen de grens van Brazilië en heel dicht bij Foz. De eerste die we tegenkomen heeft een bus die vertrekt over een half uur. We vragen de enigszins Engels sprekende vrouw of de bus niet doorrijdt naar Foz do Iguaçu, en ze legt ons uit dat er geen bussen zijn die dat doen. Alles stopt in Ciudad del Este.

Fijn, daar hadden we niet bij stil gestaan. We moeten dus ook nog van de terminal in Ciudad del Este naar de terminal in Foz do Iguaçu zien te komen op tijd. Alsof we nog niet genoeg stress hadden. Er is helaas niets aan te doen dus we vragen haar of ze misschien voor ons kan bellen om te vragen hoe laat de bus vertrekt in Foz do Iguaçu. Ze schakelt de hulp in van een medewerker en we wachten geduldig. Het duurt echter nogal lang dus ik kijk wat rond en achter ons blijkt nog een klein kraampje te staan met een bord ‘Ciudad del Este’. Stoute schoenen aan en oversteken dus. De bus hier vertrekt over 5 minuten en is ook nog eens 30% goedkoper per persoon. Ik roep naar Milou, alleen vindt ze het vervelend dat de man al alles aan het regelen is.
“Dat is dan jammer” zeg ik, als hij niets kan regelen hebben we niks en gaan we pas een half uur later. Deze optie is hoe dan ook beter en we besluiten om een kaartje te kopen.

We rekenen snel de kaartjes af en rennen naar beneden. Gelukkig staat de bus er nog, alleen is de chauffeur wel wat ongeduldig en chagrijnig. Maar goed, dat mag hij zijn, daar hebben wij geen boodschap aan. Hij gooit (letterlijk!) onze tassen in het bagageruim en we gaan snel zitten. Bus nummer 2 hebben we gehaald.

Ciudad del Este

In de bus zit een Amerikaans stel, vader en dochter schatten wij in. We treffen ze in Ciudad op de terminal ook weer en ze zijn op zoek naar de taxi’s. Wij weten deze gelukkig nog te vinden en lopen met ze mee. We vragen hen nog waar ze heen gaan en ze blijken dezelfde kant op te gaan. Zij spreekt ook een aardig woordje Spaans dus doen we het voorstel om een taxi te delen. Helaas denken de beide taxichauffeurs er anders over en willen ze ons niet samen in een taxi zetten. Tja, dan lopen ze natuurlijk geld mis.

We stappen in onze eigen taxi en deze vertrekt richting de brug de grens over. Helaas staat daar echt een ongelofelijk file, allemaal koopjesjagers die terug naar huis willen denk ik. De man baalt en hoe langer het duurt hoe chagrijniger hij wordt. Helemaal wanneer hij ook nog eens 2 keer moet stoppen bij de douane en we ook nog eruit gepikt worden voor controle. Eigen schuld, had hij ons maar in dezelfde taxi moeten laten stappen! Karma is a bitch. Wij hebben inmiddels weinig haast meer, want de bus van 19u is al een uur geleden vertrokken. We dachten hem misschien nog net te kunnen halen toen we uit de laatste bus stapten, maar we waren vergeten dat we nog een uur bij de tijd op moesten tellen vanwege het tijdsverschil…

We arriveren bij de terminal en gaan op zoek naar de volgende bus. Gelukkig is het hier beter geregeld met de verkooppunten en hoeven we dus niet op zoek naar de beste prijs en tijd. Er gaat alleen nog geen bus direct naar São Paulo dus we krijgen nog een tussenstop. Het lijkt erop dat we eindelijk geluk hebben. De bus vertrekt namelijk over 5 minuten. We leggen de man snel de situatie uit en hij sprint uit zijn hok. Da’s ook gek. Even later zien we hem achter ons over de balustrade hangen en roept hij naar beneden. Eenmaal terug in zijn hok legt hij uit dat hij heeft doorgegeven dat ze nog even moesten wachten met vertrekken totdat wij erin zaten. Top! Van zulke mensen wordt ik nou blij!

Curitiba

Op naar Curitiba dan maar. De buschauffeur staat wederom ongeduldig te wachten, gooit onze tassen onderin en we zoeken ons plekje op. De busreis naar Curitiba verloopt soepel en eenmaal op het busstation gaan we een bus naar São Paulo scoren, eindelijk! Ook deze bus vertrekt vrijwel direct nadat we hem boeken, we hebben dus nog niet echt tijd gehad om op ons gemak wat te eten en wat te plannen. Gelukkig zijn de bussen voorzien van een kleine koelkast met water erin. We hebben lichtelijk asociaal met z’n tweeën de halve koelkast leeg gedronken.

Nog een kleine 6 uur te reizen en nog 11 uur voordat het vliegtuig vertrekt. Dat zou dus moeten gaan lukken. Helaas hebben we in nog geen enkele bus een werkende WiFi verbinding gehad en dus ook niet de status van de tickets kunnen controleren. We hebben ook geen contact meer gehad met Nederland dus geen idee of we op tijd zullen zijn voor de bruiloft. Ook deze bus heeft geen WiFi en dus hopen we maar op het beste als we straks aankomen.

Na ongeveer anderhalf uur onderweg te zijn stopt de bus ineens op de snelweg. We zijn ook niet de enige, alles staat stil om ons heen en geen idee waarom. We wachten geduldig af, het zal zo wel over zijn. We hebben wat te lezen, muziek en Candy Crush dus de tijd doden dat komt wel goed.
Na anderhalf uur zien we ineens de buschauffeur naast ons liggen, het zal dus nog wel even duren blijkbaar. We proberen te achterhalen wat er aan de hand is maar begrijpen er niets van. Er zit dus niets anders op dan hopen dat die 9 uur die we nu nog hebben ruim voldoende zijn om de vlucht te halen.

Na nog een uur te hebben gewacht begint de bus te rijden en verloopt de rest van de rit zonder problemen. We worden afgezet bij de terminal en gaan op zoek naar de laatste bus naar het vliegveld. Die bus laat nog even op zich wachten dus gaan we nu eerst maar eens kijken of de tickets nog beschikbaar zijn en deze dan maar gelijk boeken. We wisten nog dat er op deze terminal gratis WiFi is, omdat we er al eerder geweest zijn tijdens onze trip van Ilha Grande naar Foz do Iguaçu. Er kan nu niet veel meer mis gaan lijkt ons.
De tickets zijn gelukkig nog beschikbaar. Ze zijn zelfs een paar tientjes in prijs gedaald en de overstap in Boston is komen te vervallen. In plaats daarvan hebben we een overstap in New York van 10 uur. We boeken de tickets en gaan op zoek naar de bus.

Uiteindelijk blijkt een taxi naar het vliegveld net zo veel te kosten als de bus, maar is wel veel sneller. In de taxi vraagt Milou of we niet even New York in kunnen, maar al snel bedenken we dat dat niet handig is aangezien we geen ESTA formulier hebben. Deze dien je te hebben wanneer je Amerika in wilt. Het is een enorme vragenlijst die je online in vult. Dan $14 dollar overmaken en wachten op goedkeuring. Dit is uiterlijk binnen 72 uur geregeld maar meestal binnen een paar minuten. Voor ons teveel tijd, geld en moeite tegenover de voordelen. We zullen blij zijn als we in New York op het vliegveld even wat kunnen eten en op adem kunnen komen.

São Paulo Airport

Bij de zelf check-in lukt het ons niet om in te checken, zullen we helaas toch in de lange rij moeten gaan staan. Als we eenmaal aan de beurt zijn wordt er gevraagd naar ons ESTA formulier. Blijkbaar heb je die ook al nodig bij een overstap. Amerika wil alle mensen die voet op Amerikaanse grond zetten door de douane hebben. Er zit dus niets anders op dan er alsnog een aanvragen. Hadden we dat maar eerder geweten, dan hadden we de aanvraag al eerder kunnen doen. Dat weten we dan in ieder geval voor de volgende keer.

We vragen de vrouw of ze voor ons een WiFi wachtwoord heeft want gratis internet is er slechts een uur en die van Milou was al op (zo lang stonden we in de rij te wachten…). Helaas kan ze ons hier niet mee helpen. We gaan dus met mijn telefoon dan maar 2 aanvragen doen. Dat is echt geen doen op een telefoon, maar na dik drie kwartier is het dan eindelijk klaar en kunnen we door naar de betaling. Ik vul mijn gegevens in en klik op betalen, maar dan gaat het mis. Omdat het een openbaar WiFi netwerk is kan ik door de onbeveiligde verbinding geen betaling doen. Help! Terug naar de balie dan maar.

We mogen direct doorlopen, dat hadden we zo afgesproken gelukkig. De medewerkers vinden onze situatie ook erg vervelend. Ze gaan in het systeem kijken en daarin staat dat de betaling is gelukt maar dat het formulier nog niet is goedgekeurd. De vrouw vertelt ons doodleuk dat het meestal binnen een half uur is afgehandeld. Mocht dat niet zo zijn dan kijkt ze daarna nogmaals en anders wordt het gewoon een andere vlucht boeken. Nu breekt er iets in mij! We hebben toch zeker niet dat hele stuk afgelegd zonder slaap en eten om vervolgens niet op de vlucht te mogen vanwege zo’n stom formulier?!

Ik leg de vrouw nogmaals de ernst van de situatie uit maar ze houdt voet bij stuk. Gelukkig is Milou wat rustiger en die stelt voor om eerst even snel wat te eten en ondertussen de laptop er maar bij te pakken om een alternatief te zoeken. Het duurt even maar uiteindelijk ga ik toch maar mee. Milou stuurt me de lange wachtrij in om te bestellen en wat af te koelen en zij gaat vervolgens wat hulplijnen inschakelen via de laptop. We vragen maar alvast na of we een andere vlucht eventueel vergoed gaan krijgen van de verzekering. We hadden namelijk bij aankomst een navraag gedaan bij AirFrance/KLM, gewoon om te zien of het goedkoper is om last minute tickets op het vliegveld te boeken, maar die tickets waren bijna 3000 euro p.p. Wanneer ik terugkom bij Milou neem ik de laptop over en ga kijken naar de status van het ESTA formulier. Deze is nog niet betaald staat erbij. Dat leek  mij ook al wel het geval, alleen zei de vrouw wat anders. Ik betaal ze nog maar een keer dan en wacht het af terwijl ik mijn eten opeet.
Vijf minuten later is de aanvraag goedgekeurd. Ik vlieg overeind en sprint naar de balie. Milou blijft een beetje verbijsterd achter, maar raapt dan alle spullen bij elkaar en komt me achterna. De vrouw controleert alles en checkt ons in. Nu zijn we dus bijna zeker dat we op zondag aan zullen komen, het enige wat er nog kan gebeuren is vertraging van de vlucht of problemen met de overstap in New York City.

New York

We zullen rond 06:00 uur landen op JFK Airport New York City en aangezien we nu een ESTA hebben kunnen we toch even de stad in! Dat wordt een mooie afleiding van de gehele situatie want ik vind New York City echt een geweldige stad. Nu alleen nog Milou nog zien te overtuigen, dan kunnen we nog een keer terug om wat langer te blijven. De douane geeft ons weinig problemen dus we gaan snel op zoek naar de juiste metro om in Downtown New York City uit te komen.

Gelukkig ben ik redelijk bekend in New York dus is het makkelijk navigeren daar. Zonder deze ervaring was het ook vrij lastig geweest om iets te plannen. Waar moet je immers heen in deze grote stad als je geen idee hebt. We besluiten naar Ground Zero te gaan, Central Park, Times Square en Grand Central Terminal. Een flink rondje maar dat zou moeten lukken. Eenmaal in downtown aangekomen zoeken we eerst maar eens WiFi op om te kijken wat er is veranderd sinds wij aan het reizen zijn gegaan. Het eerste wat ik doe is Marc bellen om te vragen hoe het gaat. Hij voelt zich goed naar omstandigheden en ze zijn druk bezig met het plannen van de bruiloft. Deze staat gepland op maandag 3 april, één dag nadat we aankomen. Het mooiste nieuws van alles is nog wel dat hij ons zelf op zal komen halen van Schiphol morgenvroeg, daar ben ik echt ontzettend blij om!

We stappen het station uit en ineens is daar de ijskoude werkelijkheid. Het is hier 5 graden en wij lopen in onze zomerkleding. Milou had gelukkig een lange broek aan getrokken en een trui. Ik liep nog in mijn korte broek, shirt en teenslippers. Ik heb nog nooit zoveel mensen naar me zien kijken alsof ik gek was.
We lopen door de stad en een aantal mensen zegt dat het te koud is om er zo bij te lopen. Alsof ik dat nog niet wist! Ik heb nog een aantal keren de situatie uitgelegd maar op een gegeven moment ben ik er klaar mee. “De eerste die het nu nog vraagt, daar zeg ik tegen dat onze koffers zijn gestolen” zeg ik tegen Milou. En na 5 minuten is daar de volgende, een straatverkoper. Ik zeg hem dat onze koffer is gestolen en dat dit alles nog is wat we hebben. Hij heeft medelijden en roept me terug. Ik heb er weinig zin in maar besluit terug te lopen. Hij biedt me aan een muts uit te zoeken die hij verkoopt! Ik vertel hem nog dat ik geen geld bij me heb (we hadden geen zin om dollars te pinnen) maar dat geeft niet. Hij wil me hoe dan ook helpen, wat aardig! Ik zoek een muts uit met New York erop (uiteraard) en als ik weg wil lopen doet hij er nog een paar handschoenen bij ook. Nu loop ik helemaal voor joker in m’n korte broek, teenslippers, shirt, muts en handschoenen. De handschoenen heb ik maar aan Milou af gestaan en zo hebben we ons rondje afgemaakt.

Na een vermoeiende maar leuke dag in New York City stappen we zonder problemen het laatste vliegtuig in. Ik ben blij dat ik eindelijk onder het dekentje kan kruipen, na 6 uur wandelen door de kou. Om nog maar niet te spreken van de ijskoude wind! Maar hoe dan ook, het was het dubbel en dwars waard. Doodmoe vallen we allebei al in slaap voordat het vliegtuig van de grond is. Hoe verder de vlucht vordert hoe meer de reden waarom we naar huis gaan tot ons doordringt…

Schiphol

’s morgens om half 7 landen we eindelijk op Schiphol. Met Marc heb ik afgesproken dat hij er om 7 uur zou zijn. Erg ongeduldig loop ik daar wat heen en weer en ben ik zelfs een beetje zenuwachtig als we door de douane lopen richting de aankomsthal. Zou hij er al zijn en hoe zou hij eruit zien? Wat ga ik tegen hem zeggen? Een ding is zeker, tranen komen er sowieso, zowel van blijdschap als van verdriet. We lopen door de schuifdeur, maar we zien geen Marc of Anne aan de andere kant. We lopen nog een beetje rond maar ze zijn nergens te vinden. Rond half 8 krijg ik een telefoontje. Wat nu weer denk ik nog.
Het is niets ernstigs, ze zijn onderweg en zijn over een kwartier hier.

Als ze de parkeerplaats op rijden ren ik erop af. Hij is nog maar net de auto uit, had me nog niet eens gezien, of ik vlieg hem om zijn nek. Wat een opluchting om hem te zien en vast te kunnen houden! We laden onze spullen in de auto en gaan op weg naar huis. We hebben een hoop bij te praten dus we zijn thuis voordat we het weten. Marc nodigt ons uit om vanavond bij hem te slapen, aangezien we nog geen slaapplaats hebben geregeld. Daar zeg ik geen nee tegen!
Voor vanavond is er nog een last minute vrijgezellenfeest geregeld. We gaan met een man of 35 even wat drinken in de plaatselijke kroeg. Eenmaal aangekomen zie ik dat het hem goed doet, al die mensen die op zo’n korte termijn nog hierbij willen en kunnen zijn. Marc gaat na een uurtje weg, ik maak samen met mijn neef het licht uit om half 3.

Ook voor Anne hebben de meiden een mooi avondje georganiseerd. Hoewel Anne er maar heel even bij kan zijn is het toch even een welkome afleiding. Dan is het tijd voor haar schoonheidsslaapje voor de grote dag!

Bruiloft

De bruiloft is absoluut prachtig. Marc en Anne stralen en ze nemen iedereen mee in hun vreugde om deze dag te kunnen beleven. Alle pijn en verdriet wordt even weggestopt en er wordt door iedereen met volle teugen genoten. Ondanks alles, of misschien wel door alles, was het de mooiste bruiloft die wij ooit hebben meegemaakt. Dit is ware liefde.

Hoe verder…

Inmiddels hebben jullie denk ik wel door dat veel van onze blogs nogal wat later zijn geschreven dan dat ze zijn beleefd. De bruiloft was op 3 april, en helaas moeten we jullie mededelen dat we op dinsdag 2 mei voor de laatste keer afscheid hebben genomen van Marc. Na twee prachtige wittebroodsweken, besteed aan het maken van zo veel mogelijk nieuwe herinneren, ging het hard achteruit. Op woensdagavond 26 april blaast Marc in het bijzijn van zijn geliefde vrouw zijn laatste adem uit.

We hadden dan ook wel  even wat anders aan ons hoofd dan bloggen, hopelijk kunnen jullie dat begrijpen. Inmiddels hebben we onze zinnen gezet op Pinkpop, omdat dit voor ons en voor Anne een waardevolle herinnering is aan Marc die we graag in ere houden. Na 5 juni zullen we dan zo snel mogelijk onze grote wereldreis gaan hervatten, zoals Marc ook gewild had.

De komende weken gaan we eerst nog even geld ophalen voor het KWF. Zo was er op 13 mei de zes-zes. 6 ronden fietsen van 60 kilometer per ronde. Ik heb ze zonder enkele voorbereiding volbroacht met Marc als motivatie, wat is de wil toch sterk! Symbolisch de laatste ronde op Marc zijn fiets gereden, was hij er toch nog een beetje bij. Hier is ruim 5000 euro opgehaald, een super prestatie van iedereen!
En op 25 mei is er een Mudrun, mede georganiseerd door ons en onze families. In de eerste plaats om Marc (en nog 2 andere familieleden, waarvan er momenteel nog 1 vecht) een hart onder de riem te steken, helaas door recente gebeurtenissen zal het ter nagedachtenis zijn aan Marc.

Mocht je nog mee willen doen dan kan dat uiteraard. Mocht je mij, iemand anders, of het KWF in het algemeen willen sponsoren, stuur dan even een berichtje of klik op de links. Doneren via onze website kan natuurlijk ook, vermeld er dan alleen wel even bij waar het geld naar toe mag, dan zorgen wij dat het terecht komt.

De komende tijd

Hoewel we momenteel niet over de wereld trekken zullen we toch nog proberen om met regelmaat te bloggen. Deze blogs zullen dan gaan over de volgende onderwerpen:

• algemene handige reistips
• een nieuwe inpaklijst
• bijpassende filmpjes voor al onze reisblogs!

Mochten we nog leuke dingen meemaken dan houden we jullie ook op de hoogte uiteraard.

Bewaren