Uiteindelijk is het dan zo ver, na maanden van voorbereiden en regelen brengen we de laatste paar dagen in Nederland door bij mijn moeder met niets anders bij ons dan onze backpacks. Als we nog wat spullen vergeten zijn in te pakken dan is dit het ideale moment om daar achter te komen en ze nog snel bij onze, stiekem toch nog uitpuilende, backpacks in te pakken.
“We nemen niet te veel mee deze keer, we hebben er alleen maar last van.”
Hoe vaak we dat niet tegen elkaar gezegd hebben de laatste paar weken. Toch ontkomen we er nog niet echt aan, zeker niet nu het avontuur liftend in Europa gaat beginnen met als voorspelling een Siberische winter. Dan zullen we toch maar wat extra kleren meenemen die we in Brazilië aan iemand geven die er gelukkig mee is. Ook hebben we heel veel “Good-Luck” hangers gekregen van vrienden en familie tijdens het feest en voor eerdere reizen. Deze hangers zijn allemaal aan de tassen geknoopt of in onze broekzakken belandt en hiermee is het gewicht van de tassen toch groter dan we vooraf hadden gehoopt, maar we nemen ze graag mee!
Mijn tas weegt uiteindelijk 13,6 kilo en die van Milou 11,3, dat is dus best aardig verdeeld. Daar komt wel het gewicht van de tent nog bij, een kleine 3 kilo, en beide tassen bevatten een waterzak van 2 liter dus het maximale gewicht blijft zo rond de 15 kilo hangen. Hiermee zullen we het een jaar lang moeten doen! Ik ben erg benieuwd wat ze zullen wegen wanneer we terugkomen, want ik heb zo’n vermoeden dat hoe langer we onderweg zijn, des te meer spullen er zullen worden weggegeven, teruggestuurd of weggegooid. Mijn inschatting is dat er bij terugkomst nog ongeveer een kilo of 7 in de tas zal zitten exclusief tent, we gaan het meemaken.
Hoewel het heel fijn is om de laatste paar dagen nog bij mijn moeder thuis door te brengen, blijkt al snel dat er ook de laatste paar dagen nog bizar veel te regelen is waardoor we dus amper thuis zijn en niet heel veel tijd meer hebben door kunnen brengen met mijn moeder en Hans.
Gelukkig hebben we nog wel kaartjes voor de toneelvoorstelling in Velddriel die ze heeft geregisseerd en zal dat ons laatste puntje op de agenda zijn waarmee we dit hoofdstuk uit ons leven sluiten en het hagelnieuwe hoofdstuk “onze droomreis” gaan beginnen. Met deze afsluiter ben ik ontzettend blij omdat ik er al bij ben sinds ik klein was en omdat ik weet hoeveel toneel voor mijn moeder betekent. Ik vind het elke keer weer een eer om er deel van uit te mogen maken.
Na de voorstelling komt het afscheid nemen van moeders toch wel heel erg dichtbij. Aan dit afscheid heb ik de laatste weken al veel gedacht en alleen al bij het denken eraan kreeg ik een brok in mijn keel. Ik zou de reis er bijna voor af zeggen, maar ik weet dat ik daar gigantisch spijt van zal krijgen. Het wordt toch maar even flink doorbijten. Gelukkig hebben we na de voorstelling thuis nog even een goed gesprek gehad, wat tranen gelaten, gelachen en afgesloten met een dikke knuffel, de laatste nacht slapen is aangebroken.
Zondag! Het is zo ver! De dag van het grote afscheid, althans voor mij. Milou had dit grotendeels al gehad in de dagen hiervoor.
René, mijn broer, heeft aangeboden om ons tot aan de grens met België te brengen waar we maar wat graag gebruik van maken. Het grote nadeel hiervan is wel dat ik bij de grens met België nog afscheid zal moeten nemen van René en Mart. Daar zie ik erg tegenop. Wetende dat ik hem ook ontzettend zal gaan missen en dat hij het ook een jaar lang zonder zijn kleine broertje zal moeten doen, waarmee hij al 35 jaar lang door dik en dun is gegaan.
Om 08:00 uur staat René voor de deur, drinken we nog een bak koffie met zijn 5-en, pakken we de laatste spullen in en maken ons klaar voor vertrek. Klokslag half 9 verdwijnen de tassen in de auto en is het moment daar, ik wens Hans het beste en ga nog even lekker bij (en samen met) mama een potje janken! Daarna snel de auto in anders moet er nog gedweild worden en daar heeft deze jongen geen zin in, ik heb tenslotte VAKANTIE!
De droom gaat beginnen!
Op naar België met het laatste afscheid in het achterhoofd gedurende 3 kwartier. Er wordt in de auto nog volop gelachen en gepraat, maar in mijn hoofd blijf ik er steeds mee bezig. Hoe zou het gaan, wat ga ik zeggen, wat doet René?
Uiteindelijk is het dan zover, het tankstation in zicht. De spullen snel uitgepakt en daar zijn ze dan, de tranen. Van beide kanten gelukkig. Hij kan dan nog zo’n grote stoere broer zijn, hij heeft een hart van goud en ik ben blij om te zien dat hij het er ook moeilijk mee heeft. Nog even Mart een hele dikke knuffel gegeven, wat zal ik dat ventje ook gaan missen zeg en zeker zijn ontwikkeling. Hij begrijpt er niet veel van dat wij achterblijven op het tankstation en zit met dikke tranen in zijn stoeltje te schreeuwen dat hij er ook uit wil, heel verdrietig maar ook erg schattig om te zien. Daarna stapt ook René in de auto en rijden ze weg, we zwaaien ze nog uit, troosten elkaar en daarna komt het echte besef dat het dan eindelijk zo ver is; we gaan op zoek naar onze eerste echte lift.
One Sick Dream in the making!
Wat heb je dit mooi geschreven … en ja afscheid nemen blijft altijd moeilijk , ik fa jullie berichtjes zeker volgen , jullie hebben groot gelijk dat jullie dit avontuur aangaan … maak er een onvoorgetelijk avontuur van veel liefs van mij xxx
Dank je wel Marga! We gaan het onvergetelijk maken! Fijne verjaardag nog vandaag ;).
So dan… werd ook even mistig hiero, temeer uit herinneringen en weet wat jullie doorgemaakt hebben met het afscheid. En als ik de foto zie van het afscheid wat ik nam van jouw vader (mijn broer) toen die ons naar Spanje heeft verhuisd, dan krijg ik nog steeds een brok. Het zal altijd moeilijk blijven dat afscheid en dat is ook goed, dat hoort erbij. En jullie zullen soms ook het komend jaar wat moeilijke momenten meemaken omdat er in Nederland iets gebeurd, waar je niet bij kunt zijn maar wel graag bij had willen zijn. Maar hou in je achterhoofd dat je van die momenten weer dubbel en dwars gaat genieten als je weer terug bent. Alleen dit jaartje even niet, dit jaartje is voor jullie, om jullie eigen geschiedenis te schrijven om je eigen herinneringen te kweken zodat je zelf als jullie 90 jaar zijn tegen elkaar kunnen zeggen van Witte nog Milou…. in 2017.
En over dat witte…. momenteel sneeuwt het in Nederland. Gelukkig krijgen wij er niets van mee… maar jullie zeker niet in Brazilie… wat een lekker weer hebben jullie nu. GENIETEN xxxx
Ja, dat was zeker niet fijn en ik begrijp nu ook een stuk beter wat jullie meegemaakt moeten hebben toen jullie de grote stap eenmaal zetten. Dat moet nog zwaarder geweest zijn denk ik zelfs, omdat jullie er ook echt gingen wonen. Nu hopen we gewoon dat er weinig gebeurt in Nederland en dat we dus maar weinig hoeven te missen ;). Genieten doen we zeker!