Everest Basecamp Trek, waar ik ten huwelijk werd gevraagd!

Na een lekker knoflooksoepje (schijnbaar een goede remedie tegen hoogteziekte, dus dat eten we iedere dag) rusten we even uit op de kamer. Dan spelletjes spelen tot het avondeten, een kop thee na en rond 7/8 uur liggen we op bed. Ditzelfde programma houden we de rest van de week ook aan. Hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt, en dan wil je nergens anders zijn dan in de verwarmde huiskamer van de accommodatie. We hebben voor de zekerheid donzen jassen en slaapzakken gehuurd en terwijl we overdag in een t-shirt rondlopen is de jas ‘s avonds toch wel lekker.

Dag 2: Phakding naar Namche

Om 5.45 gaat iedere dag de wekker. Een kwartiertje wakker worden, dan een plens koud bergwater in je gezicht, aankleden, tas inpakken en om half 7 aan het ontbijt, dat we de avond van tevoren al besteld hebben. Tijdens het ontbijt vult de gids onze waterflessen en -zakken, die wij ‘veilig’ maken met chloordruppels uit een apotheek in Kathmandu. Voor 50 eurocent kochten we een flesje waar we met z’n vieren makkelijk 2 weken mee kunnen doen. Wat een uitkomst. Als we om 7u vertrekken hebben we een flinke voorraad drinkwater op zak en kunnen we er tegenaan. De bestemming voor vandaag is Namche, waar we direct onze eerste acclimatisatie dag hebben. Dit betekent dat we er 2 nachten blijven en tijdens de rustdag een flinke klim maken om te kijken of er niemand last krijgt van de hoogte. Mocht dit wel zo zijn kan er eventueel nog een extra nacht gerust worden.

We waren al gewaarschuwd dat dit de zwaarste dag zou worden en dat was niet overdreven. Het dorp uit lopen we nog 'vlak'. Vlak volgens onze gids is toch een andere definitie van vlak dan wij hebben. Vlak volgens onze gids betekent dat we uiteindelijk aan het eind van het vlakke stuk niet in hoogte zijn veranderd, maar we kunnen dus tijdens het vlakke stuk wel een flinke berg op en af moeten. Vandaag loopt het eerste stuk naar beneden naar een rivier. Deze volgen we een half uur waarna we een brug op 100 meter hoogte moeten oversteken. Dan is het nog 2 uur stijl omhoog en het laatste stuk is weer vlak. Het stuk omhoog is echt zwaar met onze zware backpacks en de overvloed aan water die we mee sjouwen. Het is wonderbaarlijk om te zien hoe de vele porters (dragers die je in kan huren om je spullen naar boven te dragen, of die levensmiddelen van dorp naar dorp brengen) hier zonder moeite omhoog lopen met drie backpacks of een rieten mand vol dozen whiskey en snickers. Gelukkig hebben we wat snacks ingeslagen in Kathmandu om ons door de moeilijke momenten heen te krijgen. Op de trek is ook van alles te koop, maar daar betaal je dan ook wel meer voor. Op zich logisch, want er moet een porter ingehuurd worden om de spullen naar de winkels te brengen en zweet is duur. Na de 2 uur klimmen gaan we even zitten en eten we wat snacks. Een halve rol Oreos later kunnen we er weer tegen.

Onze lieve gids liegt ons steeds een klein beetje voor over de afstand die we nog te gaan hebben. Als hij ineens zegt dat het nog maar 20 minuten is zijn we dolblij, en dan blijkt ook nog dat het eigenlijk maar 5 minuten lopen is! In Namche verblijven we in een groot hotel, genaamd The Nest, weer voor 200 roepies per kamer, maar dit keer met een badkamer op de gang. Badkamers zijn hier niet wat wij westerlingen gewend zijn. Ze worden niet of nauwelijks schoon gemaakt dus je wilt er echt niet zonder schoenen naar binnen.
Zitten op de wc is vaak ook uitgesloten, omdat de brillen altijd nat zijn, en je moet zorgen dat je zelf voldoende tissues en wc papier bij hebt. Daarnaast tref je er ook vaak een 'squat wc' (een gat in de grond met 2 voetstappen ernaast) aan, hoewel de accommodaties altijd wel minimaal 1 normale westerse wc hebben. Onze ergste wc ervaring op de trek was onderweg. Achter een klein lokaal huisje stond in de tuin een houten keet met een trap ervoor. Binnen was er een enorm gat in de vloer met een stapel hooi eronder. Hier kan je je behoefte doen, waarna je er een handje hooi bovenop gooit. Je kunt je misschien wel voorstellen hoe het ruikt in dit soort wc’s… De stapel hooi en poep komt uit in de tuin van het huisje en wordt door de bewoners hergebruikt om gewaassen op te vergroeien, dus eigenlijk eten we groente die geteeld zijn op onze eigen poep.
P.s. je handen wassen kan je ook vergeten, dus een hand sanitizer meenemen is geen overbodige luxe.

Dag 3: rustdag in Namche

Na iedere 600 meter stijgen moet je in principe een acclimatisatie dag inlassen om te wennen aan de hoogte en te kijken of je niet ziek wordt. Als je symptomen krijgt zoals hoofdpijn, slapeloosheid, buikkrampen, pijn op de borst, gebrek aan eetlust, koorts of spier- en gewrichtspijn kunnen deze nog prima overgaan als je een dag pauze inlast. Helaas zijn de meeste tours alleen gericht op geld verdienen en zo veel mogelijk mensen de berg op te sturen waardoor ze zo strak gepland zijn dat je eigenlijk geen tijd hebt voor rustdagen. In plaats daarvan krijg je medicijnen mee tegen hoogteziekte, op zich niets mis mee, maar eigenlijk niet de manier. Let dus vooral op bij het boeken of je ook rustdagen hebt en of de vlucht van Lukla terug naar Kathmandu voor de zekerheid een paar dagen later kunnen zetten. Bij The Everest Holiday maken ze alle tours op maat, helemaal naar jouw wens en niveau. Super fijn als je een beginner bent en dus niet weet hoe je op de hoogte gaat reageren en misschien wat meer tijd nodig hebt. Onze gids kon niet vaak genoeg benadrukken dat we langzaam moesten lopen om het risico op hoogteziekte te verminderen. Voor ons erg fijn want onze conditie liet het sowieso niet toe om op zijn tempo omhoog te lopen.

Sagarmatha Nationaal Park

Tijdens onze rustdag lopen we naar het Sagarmatha Nationaal Park waar verschillende standbeelden te vinden zijn waaronder deze van Sherpa Tenzing Norgay, de sherpa die samen met Sir Edmund Hillary als eerste de Mount Everest beklom en de top haalde in 1953. Tevens is er een klein museum over het Nationaal Park waarin Mount Everest zich bevindt. Je kunt hier bekijken welke diersoorten je zou kunnen tegenkomen tijdens de trek. Vanaf dit park heb je een spectaculair uitzicht op de eerste sneeuwtoppen en als het weer helder is, zelfs op de top van Mount Everest. Helaas hebben wij veel bewolking, maar tussen de wolken door zien we nog net een glimp van Lhotse (8516 meter), de 4e hoogste berg ter wereld. Kort daarna trekt het bovenin de bergen helemaal dicht.
We klimmen nog verder, naar het Everest View Hotel, maar eenmaal aangekomen kunnen we ‘s werelds hoogste berg niet zien doordat de bewolking is gezakt en al het zicht heeft weggenomen, helaas. Jammer want de zware klim van anderhalf uur heeft ons aardig wat moeite gekost, zelfs zonder bagage. Gelukkig gaat de weg naar beneden een stuk sneller, al staan we wel met knikkende knietjes beneden na de enorme afdaling.

Namche is een gezellig en zeer toeristisch dorp en het is zeker de moeite waard om hier een dagje te blijven. De vele kraampjes vol kleurrijke mutsen en vesten geven het dorpje die typische Nepalese uitstraling. Zet wat jakken en schattige Nepalese kindjes langs de weg en samen met het uitzicht op de bergen is het plaatje dan helemaal compleet.

Dag 4: Namche naar Debuche

Vandaag lopen we naar Debuche. De meiden trekken het haast niet meer, en de mannen zijn gelukkig zo lief om zo veel mogelijk van onze bagage in hun backpacks te proppen. We zien als een bult op tegen de enorme klim van gisteren, die we vandaag met onze backpacks moeten herhalen. Gelukkig is het daarna drie kwartier vlak en hoeven we dan nog maar 2 uur naar beneden voor de lunch. Dat valt eigenlijk nog meer tegen dan het eerste stuk omhoog. We moeten door de bossen omlaag en sommige stukken zijn zo stijl dat je er gigantisch pijn aan je knieën van krijgt. Natuurlijk hebben de pijntjes van gisteren daar ook wat mee te maken. Ondertussen wordt je ook scheel van het turen naar goede plekken om je voeten neer te zetten. Gelukkig laat de gids ons voldoende pauze houden en moppert hij ook niet als we daarnaast nog 2 keer zo veel pauze willen. Ook is het weer vandaag een stuk beter en met de zon erbij hebben we een paar mooie uitzichten kunnen zien.

De eerste ziekteverschijnselen

Na de lunch zijn we aardig opgeknapt en beginnen we aan de 2 uur durende klim omhoog. Hier ligt Debuche, waar alle accommodatie flink aan de prijs is en ook een heel eind zit volgeboekt. De gids stelt voor om nog een klein half uur omlaag te lopen, naar een accommodatie voor de prijs die we inmiddels gewend zijn. Het is op de route, dus dat betekent dat we morgen een half uur minder hoeven te lopen. Het begint wel wat te miezeren en ik voel me helaas niet zo lekker worden. Ik ben erg misselijk met wat buikpijn en hoofdpijn. Ook heb ik het belachelijk warm, terwijl het zo warm niet is en mijn blote armen zelfs koud aanvoelen. Gelukkig heeft de gids heel veel vriendjes op de trek en we komen zijn neef tegen die mijn tas het laatste stuk wel wil dragen. Super fijn. Ik heb het idee dat de afdaling me ook goed doet, hoewel ik op deze hoogte van 3734 meter nog niet echt verwacht last te hebben van de hoogte. Waarschijnlijk is het gewoon vermoeidheid. Ik heb dan inmiddels ook al meer dagen aan een stuk gelopen dan ik ooit gedaan heb.

We slapen in Paradise Lodge en dit is de eerste keer dat we het bij aankomst al meteen echt koud hebben. Helaas gaat de kachel in het restaurant pas om een uur of 4/5 aan, dus we zijn maar wat blij met onze jassen. Een uurtje in bed onder dubbele dekens doet me gelukkig goed en tegen etenstijd heb ik zelfs weer trek. De prijzen van het eten zijn inmiddels al flink omhoog gegaan en ook voor een warme douche betaal je hier de hoofdprijs van 500 roepie. Gelukkig hadden we die al van het lijstje geschrapt. Een maaltijd zit nu rond de 600/700 roepie en waar de enorme kan heet water eerst nog 100 was, is die nu al 250. Gelukkig hebben we onze eigen thee, honing en citroenen mee en kunnen we in ieder geval besparen op het drinken. Tenslotte is heet water nog steeds het goedkoopste wat we kunnen krijgen.

Dag 5: Debuche naar Dingbuche

Vandaag lopen we naar Dingbuche. Omdat we steeds hoger komen hebben we steeds minder zuurstof en energie en gelukkig zijn de afstanden daar ook op aangepast. We lijken ook te wennen aan al het geklim want zo zwaar als op dag 2 is het eigenlijk nooit meer geworden tot nu toe. Na een goede 2,5 uur zijn we al op onze lunchplaats, maar we hebben nog niet veel honger. We zullen toch maar iets eten, want er komt weer een flinke klim aan van zo’n 2 uur. Nu is het de beurt aan Winnie om in te storten. Voor het eten was er niks aan de hand en wilden we eigenlijk zelfs meteen doorlopen. Als we eenmaal zitten is haar eetlust helemaal verdwenen en krijgt ze last van haar buik. We nemen wat langer pauze dan gepland, maar dan is het toch echt tijd om te gaan. Er is niemand die ons naar boven gaat dragen, we moeten het echt zelf doen. Yannick sjouwt inmiddels met twee backpacks en Winnie zet haar tanden op elkaar om de bestemming te halen. Gelukkig gaat het na aankomst in het Good Luck Hotel snel beter. Deze kamer kost ons 250 roepie per stel, maar heeft wel weer een eigen toilet. Wij zijn allang blij dat we überhaupt een kamer hebben, want het hotel is zo goed als vol. We hebben nog een paar uur voor het avondeten en spelen gezellig wat spelletjes in het warme restaurant.

Dag 6; Dingbouche naar Lobuche

Riny heeft zijn eerste slapeloze nacht gehad, wat niet erg fijn is met zo’n lange tocht in het vooruitzicht. Gelukkig zet hij zich er goed overheen en komen we al snel aan in Lobuche. Dit dorpje werkt iets anders dan de rest, want bij aankomst in het dorp moet je eerst 500 roepie per stel aftikken voor het verblijf, ongeacht waar je slaapt. Dit is dan ook de goedkoopste accommodatie die je hier kunt vinden, maar als je een duurdere kamer neemt moet je het resterende bedrag bij de accommodatie bijbetalen.

We gaan naar onze kamer en kruipen gauw onder de dekens, Riny is echt helemaal op en een uurtje slaap is hij wel aan toe. Na een uurtje geslapen te hebben is het tijd om op te staan want de mannen gaan nog een uurtje wandelen met de gids. Verder is het ook niet handig om 's middags veel te slapen aangezien je dan 's avonds moeite hebt met slapen.
De wandeling is kort, een klein half uurtje omhoog en dan genieten van het uitzicht over de gletsjer van Everest. Helaas is er nu geen gletsjer, dat is alleen het geval in de wintermaanden. De gletsjer vallei is goed te zien, alleen van de bergtoppen is niet zo veel te zien, deze zijn allemaal gehuld in wolken. We lopen nog een klein stukje over de bergrug en gaan dan terug naar het hotel voor het diner.

Dag 7: Lobuche naar Gorak shep & Everest Basecamp

Riny heeft wederom niet al te best geslapen en ook Yannick en Winnie hebben amper een oog dicht gedaan, maar gelukkig is vandaag de laatste dag omhoog. We doen het rustig aan, want de gids maakt zich ook een beetje zorgen om ons en we willen Everest Basecamp natuurlijk wel halen nu we zo dichtbij zijn. Ik neem wat van mijn spullen terug uit Riny’s tas en na een tijdje wandelen neemt Gopal zelfs zijn hele tas over. Dat scheelt al enorm, maar hij voelt zich nog steeds flink beroerd. Zijn energielevel zit bijna onder nul en de hoofdpijn wordt maar niet minder. Hij heeft zelfs een tablet tegen hoogteziekte en een pijnstiller genomen. Nou ja, voor degenen die Riny een beetje kennen, dat doet hij eigenlijk nooit! Ik heb het in de 4 jaar dat we samen zijn nog nooit meegemaakt dat hij een pil slikt…

Dus ja ik maak me best een beetje zorgen om hem.

Als we aankomen in Snow Land Highest Inn in Gorak Shep bestellen we een flinke lunch en een grote kan heet water in de hoop dat Riny daarvan opknapt. Het is namelijk de bedoeling dat we vanmiddag nog in 3 uur op en neer lopen naar Everest Basecamp! Het zonnetje begint zelfs door te breken en tegen de tijd dat we vertrekken hebben we voor het eerst wat zicht op de enorme bergen om ons heen. De toppen liggen helaas nog in de wolken maar we zien al meer dan tijdens de hele afgelopen week bij elkaar. Wat een prachtige omgeving. Riny is er klaar voor en op weg naar Basecamp zien we al grote gletsjers tussen de bergen.

We made it! Everest Basecamp!

De tocht is zwaar maar gelukkig lijkt de gedachte aan Basecamp Riny wat moed te geven. We merken hier allemaal ontzettend goed dat de lucht ijler is dan we ooit hebben meegemaakt. We zitten dan inmiddels ook op 5289 meter. Je kunt je veters nog niet strikken zonder buiten adem te raken, dus de grote stukken die we omhoog moeten lopen gaan we voetje voor voetje. We doen er dan ook veel langer over dan 3 uur, maar we hebben op Basecamp ook ruim de tijd genomen voor foto’s.

Everest Basecamp is in feite niet meer dan een steen waarop staat ‘Everest Basecamp 2017’. Ieder jaar krijgt het Basecamp een andere plek, en zelfs iedere dag wordt de steen een klein beetje verplaatst. Het is namelijk een gebied volledig op ijs, dus het beweegt steeds een beetje en ze willen het wel veilig houden voor de vele toeristen die er dagelijks komen. Onze gids adviseert om niet langer dan 10 minuten te blijven, maar dat advies slaan we volledig in de wind.

Het aanzoek

Als Riny en ik onze eerste foto’s hebben laten maken door Gopal gebeurd er iets heel bijzonders. Het begint met ‘Ik had eigenlijk een hele speech voorbereid...”. Kunnen jullie het al raden? Ik sta te giechelen als een klein meisje als Riny op deze perfecte plek zijn aanzoek doet. “Wil je met me trouwen?”, die regel en zijn lieve lach staan voor altijd in mijn geheugen gedrukt. “Natuurlijk!” roep ik uit en we vliegen elkaar om de nek. In plaats van een ring krijg ik een schitterende armband met 13 gekleurde, stenen hartjes, die ik zonder het te weten zelf heb uitgezocht in Georgetown, Maleisië. Maar hij moet nog wel even op z’n knieën om de armband om mijn hand te schuiven hoor, dat was hij door alle zenuwen gewoon vergeten, haha!

Ik vond het al verdacht dat Riny Yannick had gevraagd om een stukje te filmen. Had ik het dan zien aankomen? Aan de ene kant wel, want het is natuurlijk dé perfecte plek voor dit speciale moment, zeker omdat het zo ongelooflijk zwaar was om hier te komen. Dat is voor ons samen echt een overwinning en ik heb het hem onderweg ook niet makkelijk gemaakt. Aan de andere kant is een voor de hand liggende plaats juist niks voor Riny, omdat hij het liefst uit de meest onverwachte hoek komt. Maar ik ben toch wel heel erg blij dat hij voor deze plek gekozen heeft. Het zal onder de Everest beklimmers misschien wel een cliché zijn, maar oh wat was het mooi! Ik zou het niet anders gewild hebben.

Voldaan ploffen we rond 5u in het hotel op een bankje. We zijn uitgeput van de lange tocht, en morgen hebben we nog een lange tocht in het vooruitzicht. Dit is dan echt het laatste stuk omhoog. Vanuit het hotel gaan we de berg op naar Kala Patthar, een uitzichtpunt met 360 graden zicht op besneeuwde bergtoppen op een hoogte van 5648 meter. Het hoogste punt dat je tijdens deze trek kunt bereiken. We moeten hiervoor wel vroeg opstaan, want het is de bedoeling om boven de zonsopgang te bekijken. Na het eten is het dus snel naar bed en dan is het wachten op Gopal die ons wakker maakt in de vroege ochtend.

Dag 8: Kala Patthar

Het is letterlijk wachten op de wake up call, want wederom slapen we allemaal bijna niet. Het is hier vreselijk koud en omdat we zoveel moeten drinken van de gids (tegen hoogteziekte) moet ik er ook iedere nacht uit om te plassen. Nou, als je voeten die koude vloer raken ben je echt klaarwakker. Gopal is wel zo lief om ons pas wakker te maken als Mount Everest zichtbaar is. Voor hetzelfde geld blijft de bewolking hangen en dan heeft het geen nut om de beklimming te doen. Vanaf 3 uur zit hij op de uitkijkt en om 4.45 is het tijd om te gaan. Vanuit het badkamerraampje zie ik al mooie, hoge, besneeuwde bergtoppen onder een heldere sterrenhemel. Zo snel als we kunnen kleden we ons aan en pakken we onze spullen. Het is best een lange tocht en we hebben geen tijd om eerst te ontbijten, dus onze snacks komen hier wel van pas.

Ik geloof dat we wel 3 uur bezig zijn geweest om het viewpoint te bereiken. Gelukkig hebben Winnie en ik de mannen al vooruit gestuurd met de camera en de GoPro, want anders gingen we zeker de zonsopkomst missen. Zoals ik al zei zit er weinig zuurstof in de lucht en is een beklimming eigenlijk haast niet te doen. We lopen zo langzaam dat we bijna achteruit gaan, en dan nog hebben we iedere 2 minuten een korte pauze nodig en elk half uur een langere. Naar mate we hoger komen wordt het steeds kouder en dit is dan ook de eerste keer dat onze schoenen niet genoeg warmte bieden. Gelukkig kunnen we de bevroren stenen wel trotseren en komen we uiteindelijk zonder te vallen aan op de top.

Het uitzicht is waanzinnig en het weer is perfect. We hebben een strak blauwe lucht met een stralende zon en de eerste wolkjes vormen zich pas als we alweer bijna beneden bij het hotel zijn. Dit heeft echt zo moeten zijn. Zo veel pech als we tijdens de trek hebben gehad, zo veel geluk hebben we nu. Schijnbaar is er al twee maanden niet zo’n mooie dag geweest als vandaag! We danken allemaal de heldere ster die boven Mount Everest stond toen we vanochtend aan de tocht begonnen. Voor ons allemaal stond deze ster voor iemand anders, maar ik weet zeker dat die personen ons naar boven geholpen hebben en voor het prachtige weer gezorgd hebben. Je kunt je niet voorstellen hoe speciaal dat gevoel is.

Bofkonten

Voor het eerst voelen we ons bevoorrecht dat we dit kunnen doen. Waar we normaal tijdens onze reis vaak denken dat iedereen dit kan als ze het zouden willen, zijn we er nu van overtuigd dat echt niet iedereen dit kan. Fysiek niet, mentaal niet, maar ook financieel niet bijvoorbeeld. Wat hebben we toch een enorm geluk met het land en de familie waarin we geboren zijn en hoe onze levens gelopen zijn. En wat is het goed om daar even een moment bij stil te staan.

Rescue heli naar Kathmandu

Beneden aangekomen voelen we ons eigenlijk niet goed. De eetlust is verdwenen, de hoofdpijn is nog steeds aanwezig en we zijn doodmoe. De gids adviseert ons om niet de drie dagen terug te lopen naar Lukla, maar om onze touroperator te laten bellen zodat ze een redding kunnen regelen. Omdat onze symptomen al een paar dagen aanhouden is het risico te groot. Hoogteziekte kan namelijk leiden tot ernstig letsel.

Na een paar uur komt er een kleine helikopter die ons naar Lukla vliegt. Het weer begint al slecht te worden in Gorak Shep en eenmaal aangekomen in Lukla blijkt dat we echt geluk hebben gehad. Dit was de laatste vlucht uit Everest voor vandaag zegt de piloot. We wachten in een hotel bij het vliegveld waar we toch maar wat proberen te eten. Riny durft helaas niks te eten omdat hij al zo misselijk is en hij kijkt maar witjes. De bewolking begint inmiddels aardig te zakken en tegen de tijd dat het eten geserveerd wordt kunnen we niet eens meer de overkant van het vliegveld zien.

We krijgen te horen dat de piloot van de helikopter die ons naar Kathmandu zal brengen op 10 minuten vliegafstand staat, maar wil wachten tot de mist optrekt. Als hij uiteindelijk aankomt voelen we ons net goed genoeg om wel een beetje te kunnen genieten van de vlucht. Vooral vanuit Gorak Shep was het uitzicht op de Himalaya’s onbeschrijflijk mooi, maar ook vanuit Lukla krijgen we een mooi zicht op Nepal. Het is bijzonder om te zien hoe weinig wegen dit land heeft en hoe op de meest afgelegen plekken, midden of boven op een berg, nog mensen wonen. We zien veel terrassen in de bergen waar mensen gewassen op verbouwen en heel veel watervallen. Wat een spektakel. We zijn wel blij als we landen in Kathmandu, want het was toch wel een beetje eng af en toe. Ik voel me gelukkig al stukken beter nu we een paar kilometer omlaag zijn gegaan, maar Riny laat zich voor de zekerheid nog even checken in het ziekenhuis. Hij moet zelfs een nachtje blijven, maar gelukkig hebben ze ook voor mij een bedje opgemaakt.

Dan gaan we terug naar ‘huis’, naar de Nagarjun Homestay van de familie Simkhada, waar we ook voor de trekking verbleven. Ons kamertje ligt er nog precies zo bij als toen we gingen. Dit is dan ook geen normale homestay. Je kunt het niet online boeken, alleen via via kan je er terecht komen. Omdat je echt wordt opgenomen in het gezin is het voor deze familie belangrijker om een vriendschappelijke band op te bouwen dan om geld te verdienen en dat merk je aan alles. Wij hadden ons geen beter verblijf in Kathmandu kunnen voorstellen en de trekking was door hun reisbureau The Everest Holiday echt perfect geregeld.

Mocht je informatie willen over de tours die The Everest Holiday aanbied, of willen verblijven in de homestay (10 dollar p.p. incl. 3 maaltijden per dag), neem dan vooral contact met ons op.

Onze foto’s van deze prachtige trekking vind je hier.

De foto’s en mooie video van onze reisgenootjes vind je hier:

Yannick & Winnie, Wy zijn op reis

Youtube

Bewaren

Bewaren

Bewaren