Carnaval in Salvador

Weg uit Guiné

Na een heerlijke nacht, schoon in een groot bed op een koele kamer worden we uitgerust wakker in Guiné. Wat een fijn hostel, we zouden bijna nog een nacht blijven, maar daar hebben we geen geld voor helaas. Vandaag moeten we drastisch op zoek naar een pinautomaat, anders komen we nergens meer. We moeten hier dus weg zien te komen, maar het enige busje wat hier rijdt is vanochtend om 5u al langs geweest…

Een taxi gaat rond de 200 euro kosten, dus dat is ook geen optie. Met frisse tegenzin geef ik Riny toestemming om langs de weg te gaan staan met zijn duim omhoog. Liften lijkt nu echt onze enige optie. Ik installeer me in het restaurant van het hostel achter de laptop en Riny staat net buiten de deur aan de hoofdstraat (enige straat…) van het dorpje.

Na een kwartier zijn er pas 2 auto’s voorbij gekomen, ons back-up plan is om hier nog een nacht te blijven en morgenochtend het busje te pakken van 5u, maar dat brengt zoveel gedoe met zich mee dat we hopen dat dat niet nodig is. Als ik goed en wel 3 regels heb getypt zie ik dat er warempel een busje is gestopt! Dat is hetzelfde gammele busje wat ons van Palmeiras naar Capao heeft gebracht met de tassen op het dak. Dit geeft hoop, deze man doet namelijk alles om wat centen te verdienen. En ja hoor, na wat Googlen Translaten (we maken er maar gewoon een werkwoord van) met de telefoon van de vrouw van het hostel, sluiten we een deal over de prijs en spreken we af dat hij ons afzet bij een bank in Palmeiras, waarna we hem kunnen betalen. Bank in Palmeiras? Daar zit toch geen bank? Nou ja, dat zal dan wel net zoiets zijn als hier, maar als het werkt dat werkt het.

Op naar Palmeiras

We laden onze spullen in de bus. Dit keer hoeven ze gelukkig niet op het dak, want de bus is verder leeg. Daar gaan we weer, hobbel de bobbel, anderhalf uur lang over een stoffige zandweg naar Palmeiras, oh joy. Als we eindelijk arriveren zien we daadwerkelijk een bank. Hoe kan dat nou? Onze Deense vrienden hebben de dag voor de tocht zo’n 3 uur in een taxi gezeten om bij de dichtstbijzijnde bank te komen. Misschien zijn ze opgelicht door de taxi chauffeur, wat gemeen! Palmeiras was namelijk maar een goed uur op en neer.

Nou ja, wij zijn er in ieder geval heel blij mee. We pinnen zo veel als we kunnen (dat verschilt hier per dorp, bank en dag), dat is al één zorg minder. De vriendelijke man van het gammele busje dropt ons bij een andere man, die over 3 uur, of om 3 uur vanmiddag, we begrijpen hem niet helemaal, met de bus naar Capão zou moeten gaan. We moeten namelijk nog terug om het hostel te betalen (daar hadden we niet genoeg cash meer voor, dus we zijn stiekem vertrokken en hebben een briefje achtergelaten), en om onze spullen op te halen. Het zit ons mee, want binnen een uur komt er al een bus die voor een paar centen naar Capão rijdt. Dit lijkt de locale ‘lijnbus’, vrij modern en vol met locals. Daar gaan we weer! Hobbel de bobbel naar Capão, man wat zal ik blij zijn als we weer op asfalt rijden.

Terug in Capão; waar is mijn telefoon?!

In het hostel is niemand te bekennen. Gelukkig weten we waar de sleutel ligt, en kunnen we hier mooi onze spullen opnieuw inpakken, die Riny net bij het hostel van de Denen heeft opgehaald. Zij lijken nog niet terug te zijn, want al hun spullen stonden er nog. Hopelijk zijn ze vandaag wel uit het park, want het regent al de hele dag. We leggen onze laptop en camera aan de lader en wachten rustig op de man van het hostel. Mijn telefoon kan denk ik ook wel wat stroom gebruiken, dus ik probeer hem te vinden. Ik heb hem in de eerste bus nog gehad, dus hij moet hier ergens zijn, toch?

Maar helaas, niet dus… God mag weten hoe, wanneer en waar het gebeurd is, maar mijn telefoon is in geen velden of wegen te bekennen. #%#%&((^&$@^(! Pieeeeeeep! Dat is dus even mooi vervelend, zacht uitgedrukt. De nachtmerrie van iedere reiziger, en dat moet mij weer overkomen!

Dan komt de man van het hostel binnen. Het drugsgebruik lijkt zijn tol te eisen, want hij heeft werkelijk geen idee dat we hier hebben geslapen, laat staan dat hij nog weet dat we moeten betalen. Natuurlijk hebben we dat wel netjes gedaan. We Googlen Translaten er weer op los, om uit te leggen dat mijn telefoon kwijt is, misschien kan hij helpen. Hij neemt ons mee naar het loket van het busbedrijf in het dorp, maar die gaat vanavond pas open. In het dorp vind hij een vriend die wel Engels spreekt, en we lopen nog een paar touroperators af om te vragen of ze iets weten van één van de bussen.

Uiteindelijk blijkt dat de tweede bus hier vlakbij ergens in de wasserij moet staan. We krijgen een lift van een andere bus van hetzelfde bedrijf, die daar toevallig ook naartoe moet. De waakhonden worden subtiel weggebracht, en we stappen uit de bus. Oké, wasserij was een groot woord, maar er zijn hier inderdaad twee jongemannen die met de tuinslang de bussen wassen. De bus van vanmiddag is net klaar, maar ze hebben niks gevonden. Voor de zekerheid kijken we zelf ook nog een keer, tevergeefs. Dan maar weer de 3 kilometer teruglopen naar het dorpje.

En weer terug naar Palmeiras

We besluiten om vanavond, zoals gepland, maar gewoon de bus naar Palmeiras te pakken. Om 19u kopen we een kaartje in het loket die nu wel open is, voor de bus van 21u. Onze vriend uit het hostel is er ook nog bij, en probeert nog steeds mensen te vinden die de bestuurder van de eerste bus kennen. Dit lukt zowaar in het loket! De chauffeur van de bus van 21u kent de beste man. Hij weet zelfs waar in Palmeiras hij woont en wil ons er wel heen brengen als we aankomen, wat een geluk! We delen nog een pizza en nemen dan afscheid van onze nieuwe Braziliaanse vriend.

Op naar Palmeiras, naar mijn telefoon! Inmiddels heeft iemand contact gehad met de man van het gammele busje, want hij staat ons op te wachten op het busstation. Hij spreekt geen Engels, maar neemt ons mee naar zijn huis, waar zijn zoon uitlegt dat ze de hele bus al hebben afgezocht, maar niks hebben kunnen vinden. We mogen gelukkig zelf ook even kijken, maar inderdaad, er is niks te vinden. Dikke pech. We slapen vannacht hier in een hostel, en morgen maar gewoon verder, met de bus naar Salvador. Gelukkig heeft Riny twee telefoons en ben ik dus niet helemaal verloren. De avond in het hostel gebruik ik om de Sony te installeren, wat bij heel veel apps zonder je simkaart helaas nogal een probleem is.

Problemen op het vliegveld

Het is woensdag 22 februari, half 8 ‘s avonds. We arriveren met de bus uit Palmeiras op een groot busstation in Salvador. Onder het genot van een Subway broodje gaan we op zoek naar WiFi, want we hebben eigenlijk geen idee hoe we op het vliegveld moeten komen. Gelukkig gaat onze vlucht naar Rio de Janeiro pas morgenochtend, dus we hebben tijd genoeg. Helaas zijn we op een nogal toerist-onvriendelijke plek, waar niemand zijn WiFi codes af wil staan. Dan maar met de taxi.

Rond middernacht staan we op het vliegveld. Daar hebben ze wel WiFi, en we komen erachter dat onze tickets, die we vanochtend in Palmeiras nog halsoverkop geboekt hebben, nog steeds niet bevestigd zijn. Bij de servicebalie op het vliegveld kunnen ze ons ook niet helpen. Natuurlijk spreken ze zelfs hier weer geen Engels, maar ze lijkt onze boeking ook niet in het systeem te kunnen vinden. Even later vinden we een zelf-incheck-paal. Ook hier kunnen we onze tickets niet vinden, wat vreemd! Misschien was het toch niet zo’n betrouwbare website als we dachten?

Terwijl ik nog wat andere dingen intik op het scherm, in de hoop ons ticket te vinden, tikt Riny op mijn schouder. “Kijk hier eens”, zegt hij, en ik kijk op zijn telefoon. Hij wijst naar een datum in het scherm, 23 maart. Ik kijk hem vragend aan. “Dit staat in onze boeking”. Oh… nee toch! Hebben we nou echt in de verkeerde maand geboekt? Ik kijk nog eens, ja hoor, het staat er echt. Vliegtickets naar Rio, op 23 maart. Geen wonder dat ze geen haast hebben om de tickets te mailen. Dat is even flink balen. Ik sla mezelf nog eens goed voor m’n kop, en dan zetten we het moment aan de kant. Jammer, super zuur, maar niks meer aan te doen.

Weer terug in Salvador

We moeten nu op zoek naar een plan voor vanavond. Een slaapplek in Salvador zou meer dan welkom zijn. Met nog maar een half uur WiFi te gaan, gaan we drastisch op zoek. Riny stuurt zo snel mogelijk wat Couchsurf (CS) requests. Onze vorige host in Salvador is helaas de stad uit gevlucht in verband met de carnaval, maar hij wil nog wel wat hostels voor ons bellen, super lief. Op dat moment krijgen we een berichtje terug van een CS host. Eigenlijk komt het niet uit, maar hij wil ons niet op het vliegveld laten staan. Hij regelt en betaalt een Uber voor ons, en 10 minuten later zijn we onderweg naar zijn huis. Wat een opluchting! Onze host, Witalo, ontvangt ons met open armen. ‘My house is your house’ en dat meent hij ook echt. We praten een beetje, en dan nestelen we ons op de bank voor de nacht.

Carnaval in Salvador

Twee dagen later arriveert er nog een Couchsurfer, Othmane, uit Marokko. Onze host is helaas aan het werk, dus we besluiten om ‘s avonds met z’n drieën te gaan carnavallen in de stad.

Salvador is een van de drie plekken in Brazilië, die strijden om de titel: beste nationale carnaval. Ze schijnen alle drie totaal verschillend te zijn. Recife en Olinda (ligt naast elkaar dus dat wordt een beetje als 1 gezien) is klein en gemoedelijk, Salvador is gigantisch druk, luid en duurt langer dan de gemiddelde carnaval. Het populairste in Salvador zijn de bloco’s; straatfeesten met grote muziekkarren, waar iedereen achteraan loopt. Mensen zijn niet echt verkleed, de mensen die bij de karren horen hebben een t-shirt met de naam van de bloco, welke je kan kopen als je mee wilt lopen. Dit geeft je wat bescherming van de drukte, omdat je tussen twee touwen loopt die links en rechts van de wagen worden vastgehouden. Ze zijn hier fan van mensen onder kliederen met grote strepen witte verf.

En dan Rio. Rio is natuurlijk internationaal het meest bekend. Er komen jaarlijks meer dan 1 miljoen toeristen op af. En dat is niet zonder reden. De parade in Rio duurt namelijk zo’n 7 uur! Je moet er dan ook wel kaarten voor kopen. In deze parade is niks te gek. De grootste praalwagens die je je kunt voorstellen komen voorbij, behangen met goud en glitter. Om nog maar niet te spreken over de schaars geklede, samba dansende dames en enorme loopgroepen met de mooiste kostuums. Tja, dit is een must see. Wij willen dan ook zeker nog deze carnaval in Rio zien te komen.

Maar eerst, Salvador. We arriveren na verschillende busritten van in totaal 2 uur eindelijk in een van de party centrums. Er zijn er namelijk wel een aantal. Op straat wordt van alles verkocht; blikken bier voor 2 Real (zo’n 60 Eurocent), anti-diefstal tasjes voor onder je kleding, zonnebrillen en allerlei soorten fastfood en zoete snacks. Het meeste uiteraard (helaas) vol met vlees. Ga er niet vanuit dat een broodje kaas alleen maar kaas bevat… Ze zullen dit zelfs aan je proberen te verkopen als zijnde vegetarisch. Niet zo fijn. Het enige vegetarische “voedsel” lijkt hier een suikerspin of kauwgom te zijn.

We vinden een super grote bloco aan het strand waar we haast omver worden geblazen door de eerste wagen. Omdat het geluid zo hard staat, en omdat we lichtelijk in shock zijn over het formaat van deze wagen. Om nog maar niet te spreken over de hoeveelheid mensen die ervoor, erachter, erop, ertussen en ernaast lopen. Overal waar je kijkt zie je dansende mensen. Dus wij dansen vrolijk mee, tot onze voeten er pijn van doen, op het kleine plekje wat we in de drang van de touwen hebben kunnen bemachtigen. Ik word nog in m’n kont geknepen door een of andere Braziliaan, die zich daarna zo schuldig voelt dat hij voor ons allemaal bier gaat halen, haha. Toch wel een eer dat hj mijn kont verkiest boven al die super ronde, dikke, half naakte, Braziliaanse billen hier… Na een super leuke avond gaan we vermoeid weer terug naar ‘huis’.

Op naar Rio de Janeiro!

Vandaag is onze laatste dag in Salvador, want we hebben tickets kunnen kopen naar Rio, op dezelfde vlucht als onze nieuwe vriend, Othmane. En we hebben ook nog een CS adres gevonden, super fijn! Na veel pijn en moeite komt alles dan toch op zijn pootjes terecht. En nu kunnen we zelfs op twee populaire plaatsen in Brazilië carnaval vieren! Dat hadden we van tevoren niet durven dromen. Vandaag koken we nog voor Witalo, en maakt hij gefrituurde banaan voor ons (dát doe je dus met bakbananen! Klik hier voor het recept). Hij neemt ons mee naar het strand waar we in enorm hoge golven zwemmen. Ook daar weer een culinair avontuur met Queijo coalho (gesmolten kaas op een stokje) en Acarajé: gefrituurd deeg met garnalen (voor mij zonder natuurlijk). Oja en voor Riny ook nog gefrituurde kabeljouwballetjes of zoiets. Ja, vette hap daar houden ze hier wel van.

‘s Avonds pakken we een Uber naar het vliegveld, waar we zo goed en kwaad als het gaat de nacht doorbrengen. Op 26-2 om 5.30 in de ochtend vliegen we dan eindelijk! Rio here we come!

Bewaren